güneşin oğlu geceye tutulmuş] sekai

2 // ben seni unutmak için sevmedim

Bölüm 2 // Ben Seni Unutmak İçin Sevmedim

"Otur artık, iyiyim ben." Jongin telaşla nabzını ve yaralarını kontrol ederken Hades'in oğlu onu izliyordu. Normal insanlar gibi olsalar bu endişesini normal karşılayabilirdi fakat değildiler. Üstelik Jongin sıradan bir doktor değildi, tanrının yardımını alıyordu. Sehun'u insanların hastanesine getirseler şu an hayatta olacağını kimse garanti edemezdi bile.

Jongin sevdiği sese karşı duraklayıp yukarıdan yaralar içindeki yüze baktı. Elmacık kemiklerinin sağ tarafta olanında dikilmiş ve kapanmakta olan bir yer vardı. Alt dudağı patlamıştı, sarışın olan yine de ondan daha güzel bir şey gördü mü emin olamadı. "Seninle ilgilenmek benim görevim." Tatlı sesi usulca çıktı dudakları arasından. Heyecanını gizlemesini ne de iyi biliyordu.

"Anladım." Sehun üstelemedi. Onun yerine Jongin'i işini yaparken dümdüz bir ifadeyle izlemek daha işine gelmiş olsa gerekti. Koluna bağlı olan serumun ayarını dikkatle kısarken tatlı görünüyordu.

Jongin işini tamamladıktan sonra yapacak bir şeyinin kalmamasıyla utancı geri geldi. Çok fazla utangaç biri değildi fakat onunla ilk defa böylesine yakın olmak yanaklarının kızarmasına neden oluyordu. "Evet..." dedi manasızca. Maalesef konuşacak hiçbir şeyleri yoktu. "Nasıl hissediyorsun?"

"Yorgun." Hades'in oğlu konuşurken duraklamak zorunda kalmasından dolayı kaşlarını çatmıştı. "Nefes alırken bir şeyler batıyor." Jongin başını anlayışla sallayıp kenardaki koltuğuna oturdu. Biraz ötede de yatağı vardı. "Beklediğimden erken uyandın. İki gündür bilincin kapalı..." İki gündür canım en az senin kadar yanıyor. Yüzüne bunları söyleyebilse güzel olurdu. "Yaran çok derindi. Elimden bu kadarı geldi ancak."

Mütevazı tavrı takdirlikti Jongin'in. Parmakları arasındaki mucizeden sıradan bir şeymiş gibi bahsetmesi diğerinin de hoşuna gitmişti. "Teşekkür ederim." Fakat hoşnutluğunu dile getirmek için fazla süslü kelimeler bilmiyordu. Hayatını kurtaran bu Apollon oğluna teşekkür edebilirdi şimdi, onun yüzünden yorgun olduğu belliydi. İsmi dışında bildiği pek bir şey yoktu fakat kampta hakkında kötü bir şey de duymamıştı bu zamana kadar.

"Kendini konuşmak için zorlama, uyu hatta." Bakışlarında ilk defa dikkat görüyordu Jongin, ama yine de yorgunluğunun arkasına gizlenmişti duyguları. Muhtelemen kendisini tanımaya çalışıyordu şimdi. "Ben yanında olacağım." Herzaman yanındayım, kimsenin olmadığını düşündüğün anda bile sıcak nefesin kadar yakınım sana. Sarışın aklından geçirdikleriyle gülümsedi kendi kendine sonra.

Sehun tepki vermedi. En yakın arkadaşları bile kendisini ne kadar severlerse sevsin yaydığı soğuk auradan dolayı böylesine sıcak gülümseyemezlerdi. Bu elinde olan bir şey değildi, babasının hatasıydı işte. Ama diğer taraftan gösteriş meraklısı bir babaya sahip olan diğer çocuğun böylesine sade ve sıcak gülümseyebilmesi beklenmedikti işte.