BANA İKİMİZİ ANLAT

Bölüm 46

Bölüm Şarkısı: Perdenin Ardındakiler Hatıralarım

Ölüm kokar hatıralarım. Doğrular beni kandırıyor yine...

Dinlediğim şarkılara yüklediğim anlamlar mı farklıydı yoksa şarkılar cidden hep bu kadar anlamlı mıydı?

Bu aralar dinlediğim her şarkıda kendimden parçalar bulmaya başlamıştım. Deli gibi şarkı dinlemeye başlamış. Dinledikçe ağlamıştım. Sevdiğim adam benimle birlikte ağlarken göz yaşlarımı silmiş her şeyin güzel olacağına dair umutlar vermişti.

Evlenme teklifinin üzerinden üç gün geçmiş ve ben bugün o malum ameliyata girmek için birazdan hemşireler tarafından hazırlanacaktım.

'Adin hemşireler sana yardım etsin. Başlayalım ha maviş.' ve evet üç gündür yanımda olan canım doktorum. Ekin ablanın arkadaşı Mert abi. Her gün benimle ilgilenmiş ve Hastalığım için bir çok yöntem bulmaya çalışmıştı. Herkes benim için bu kadar mücadele ederken benim tek yapmam gereken savaşmaktı!

'Hazırım Mert abi.' gülümseyip başını salladığında odadan çıktı.

Derin bir nefes aldım ve birazdan gidecek saçlarımdan tokayı çıkardım. Omuzlarımdan aşağı düşen saçlarım gözlerimin dolmasını sağlamıştı. Birden odaya giren Ares önce bana sonra da hemşirelere baktıktan sonra hemen yanıma gelip alnımı öptü.

'Güzelim' biliyordu işte bir tek o anlıyordu sanırım şu an beni. Ne yaşadığımı hissediyordu sanki.

'Ben hep yanındayım biliyorsun demi. Her şeyin üstesinden beraber geleceğiz.' gülümsedim ve buruk bir gülümseme sundum sevgilime.

'Biliyorum ve seni çok seviyorum.' yüzünden bir gülümseme oluşurken eğilip saçlarımı öpücük kondurdu. Her zaman yanındayım der gibi. Bende seni seviyorum der gibiydi. Söylemese de olurdu o iki kelimeyi bana böyle hissettirsin yeterdi.

🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿

ARES ATEŞ

Aldığım her nefes ciğerlerime batıyordu sanki. Boğazımda bir yumru vardı yutkunamıyordum. Saatlerdir oturduğum yerden kalkmamış boş bakışlarla ameliyat kapısına bakıyordum. Çıkan herhangi bir doktordan haber almak yetecektir belki ama biride çıkıp o haberi vermiyordu.

'Ares bir dışarı çıkalım mı? ' bakışlarım Asrın abiye döndüğünde yavaşça başımı salladım ve oturduğum yerden kalktım. O önden önden gitmeye başlarken yavaş adımlarla arkasından yürüdüm. Dışarıya açılan kapıdan geçtiğimde yüzüme çarpan havayla derin bir nefes aldım. Yetmiyordu sanki. İçimdeki şu boktan his bir dinmiyordu. Adin gözlerini açmadan da dinmezdi benim acım.

Boş bir banka geçip oturan Asrın abinin yanına oturdum.

'Bir şey mi oldu abi?' başını iki yana sallayıp cebinden sigara paketini çıkarttıp uzattı. Paketten bir dal alıp sigara alıp uzattığı çakmakla yaktım.

'Hiç sevmez sigarayı. Benimde içmemi istemiyordu' aklıma gelen anıyla yüzümde bir gülümseme oldu. Bakışlarım Asrın abiye döndüğünde başını salladı ve gülümsedi.

'Çok cesur olmasına rağmen bir o kadar da korkar o.  Korktuğu her zaman yanımda yatardı. Elinde yastığıyla kapımda bekler.' başımı salladım.

'İlk hastalağında umutluydu. Her şeye rağmen iyileşeceğini düşündü hep. Aldığı ilaçlar küçük bedenine ağır geliyordu. Canının acısından sabahlara kadar uyuyamazdı ama yine de umut etmekten vazgeçmezdi. Sonra saçları dökülmeye başladı. Hiçbir şeye değilde sadece saçlarına üzülmüştü. Sırf o mutlu olsun diye elimden geleni yapmıştım o sıralar. Sonrada ikimiz birden kestirmiştik.