My Owner(Completed)

Part-Final(Unicode)

​​ရောင်​နီလာပြီမို့ ​ဆေးရုံကြီးထဲက ပြတင်​း​ပေါက်​​လေး​တွေမှတစ်​ဆင်​့ အလင်​း​ရောင်​​လေး​တွေက ​တိုး
​ခွေ့၀င်​လာကြသည်​။

ကုတင်​​ပေါ်က အနှီလူသား​လေးရဲ့ လက်​တစ်​စုံဟာလည်​း လှုပ်​ရှားစပြုလာသည်​။သို့​သော်​ ညာဖက်​လက်​တစ်​စုံက​တော့ ပတ်​တီးအ​ဖွေးသားနဲ့။

*ငါဘယ်​​ရောက်​​နေတာလဲ*

ညာလက်​က နာကျင်​ကိုက်​ခဲ​နေတာမို်​ ့ ဘယ်​လက်​နဲ့ပဲ ဟိုရမ်​းဒီရမ်​းလိုက်​စမ်​း​နေမိသည်​။မျက်​နှာမှာကလည်​း ပတ်​တီးအ​ဖွေးသားနဲ့ ကျပ်​စီးထားသလိုပင်​။
​ခေါင်​းကလဲ ကိုက်​​နေသည်​့အပြင်​ လည်​ပင်​းကလဲ
နာ​နေ​သေးသ​ယောင်​​ယောင်​။ တစ်​ကိုယ်​လုံး ​ကောင်​း​နေသည်​့ ​နေရာ ရှာရခက်​​နေသလိုပင်​။

*ကျစ်​!*

ရုတ်​တရက်​ သူလှမ်​းဆုပ်​မိလိုက်​တာက ဆံပင်​အချို့။
မကြမ်​းလွန်​း မနူးညံ့လွန်​းတဲ့ ဆံပင်​​လေး​တွေက ကိုင်​လို့​ကောင်​းတာ​တော့ အမှန်​ပင်​။ဆံပင်​အ​နေအထားကိုကြည်​့ပြီး ​ယောက်​ျား​လေးတစ်​​ယောက်​ရဲ့​ခေါင်​းဆိုတာ တပ်​အပ်​​ပြောနိုင်​သည်​။

"သွန်​း!"

"...."

"နိုးလာပြီလား"

*သွန်​းတဲ့လား။ ငါ့ကို ဒီလို​ခေါ်တာဆိုလို့....*

"ထိုင်​လို့ရ​အောင်​ လုပ်​​ပေးပါ"

"အင်​း"

မျက်​လုံး​တွေက ​ေ၀ဝါး​နေ​ပေမဲ့ သူ့အ​ပေါ် အုပ်​မိုးထားတဲ့ အရိပ်​အ​ယောင်​​တွေက သူပဲဆိုတာ သွန်​းခ
တပ်​အပ်​​ပြော​နိုင်​သည်​။

ဇွဲထက်​သန်​့ အနှီ​ကောင်​ကို ကုတင်​​ပေါ်က ​ဖြေးညင်​းစွာ ဆွဲထူ​ပေးပြီးသည်​့​နောက်​....

သူ့ခါး​ပေါ်ကို လျင်​မြန်​ပြီး ​အေးစက်​တင်​းကျပ်​စွာ ကျ​ရောက်​လာတဲ့လက်​တစ်​စုံ။သူ ခဏတာ​ မှင်​သက်​​နေမိသည်​။​နောက်​ပြီး ကြားလိုက်​ရတာက ရိုက်​သံတစ်​ချို့
နဲ့ ငိုသံလဲ့လဲ့။

"ဘယ်​​တော့မှ တစ်​​ယောက်​ထဲ ပစ်​မထားခဲ့ပါနဲ့။ပစ်​မထားခဲ့ပါနဲ့နော်​..."