İdol: taekook

28| Yeterince belli ettiğimi düşünüyorum.

NOT: Kontrol etmedim, umarım yanlışlık yoktur. Varsa da kusura bakmayın, vakit olursa düzeltmeye çalışırım. İyi okumalar❤️

__

"Taehyung, bir saniye bekleyebilir misin beni?"

İnsanların bakışları Taehyunga seslenmemle birlikte bana dönmüştü. Oluşan kısa sessizlikte bir an nefesimi tutmadan edememiştim çünkü tamam kimse bizi bilmiyordu fakat yine de bir anlığına sanki herkes biliyormuş gibi hissetmiştim. Birkaç saniye sonra herkes işine geri döndüğünde ise durup bakışlarını bana çeviren Taehyungun yanına koşmuştum.

"Bana kırgın mısın?" Demiştim parmaklarımı bileğine sararken. Aynı zamanda onu soyunma odalarından birine doğru ilerletiyordum.

"Hayır, neden olayım?"

"Taehyung, beni kandıramazsın" demiş ve kapıyı açıp onu içeri soktuğumda kimse olmadığı için şükretmiştim. Kapıyı kilitleyerek onun kapıya yaslanmasını sağladığımda kollarını birbirine bağlayarak gözlerime bakmıştı.

"Gece beni teselli etmeye çalışırken Yoongi hyungun gelmesi ve bizimle konuşmasından sonra ağlamam birden durdu biliyorum. Bipolar gibi görünüyor olabilirim ama-"

"Jungkook" demişti sessizce sözümü keserek. Bir elini yanağıma yerleştirmiş ve gülümseyerek hafifçe okşamıştı. "Bana açıklama yapmana gerek yok. Ben de oradaydım. Ne olduğunun farkındayım. Sadece ben senin kadar çabuk affedemiyorum. Seni ve beni gecelerce ağlatıp birden tamam hadi gelin, affediyorum sizi, şans verdim bunu iyi kullanın demesi beni mutlu etmiyor. Ben onun yüzünden ağladıysam-" demiş ve dudaklarını aniden dudaklarıma bastırıp geri çekilmişti. "Benim kendisi kadar güzel kalpli sevgilim onun yüzünden ağladıysa, ben onu bizden samimi bir şekilde özür dileyene kadar affedemem. Ben ondan şans vermesini falan istemedim. Bizi istemiyorsa ben buna alışabilirdim bile. Açıkçası kimseden şans falan istemedim, çünkü bu benim kararım ve herkes buna saygı duymak zorunda. Kimsenin şans vermesine ihtiyacımız yok. Yemin ederim sırf sen daha mutlu hissediyorsun diye sesimi çıkartmıyorum. Yoksa o gece orada ona çok güzel cevaplar verirdim."

Ne diyeceğimi bilememiştim. Ben kinci biriydim ama basit şeylerde kin tutardım. Ciddi meselelerde, küslükler falan, asla kin tutamazdım. Ki şu an konu hyunglarımdı.

"Bir şey söylemek zorunda değilsin. Sadece benden bir adım bekleme. Ben yanlış bir şey yapmadım çünkü."

"Hayır, senden bir adım beklemiyorum. Hatta ben buraya onları konuşmak için de getirmedim seni. Sadece bana olan uzaklığından bahsedecektim. Neden bana uzaksın? İnkar etme, beni kandıramazsın"

"Hyungların yanında çok yakın olmamaya çalışıyorum" demişti normal bir tonda ama hayır, kanmazdım ben.

"Gece bana alındığını biliyorum. Sana kendini kötü hissettirdim, farkındayım. Kendimi sana nasıl affettirebilirim? Bana uzun süre küs kalamazsın, değil mi?"

"Sana bir dakika bile küs kalamam, ne saçmalıyorsun?" Diyerek gülümsemiş ve belimi kavrayarak dudaklarını yanağıma bastırmıştı. "Olabilir böyle şeyler, sorun etmiyorum. Sadece dediğim gibi, hyungların yanında utanmaman için fazla yaklaşmıyorum"

"Fazla değil, hiç yaklaşmıyorsun"

Mızmızlanırcasına konuştuğumda kıkırdamış ve belimi daha iyi kavrayarak beni tamamen kendisine yasladığında boynuna sarılarak gülümsemiştim.

"İlgisiz mi kaldın?" Demiş ve elini bol tişörtümün içinden çıplak belime yerleştirmişti. Gözlerindeki yoğun ifadeler içimi gıdıklıyordu.