5

6.9K 127 6
                                    

Sydney's POV

Binabantayan ko ngayon dito si Bright. Simula kasi ng nakatulog siya kanina ay umalis muna sina Tito at Tita at iniwan nila si Bright sa akin.

Alam kung hindi 'to madali para sa kanila kasi nag-iisang anak lang nila si Bright. And I know how much they love him.

Sabi ni Tito kanina ay ihahatid niya muna si Tita pauwi para makapagpahinga baka kasi ano pa ang mangyari kay Tita. Pero babalik din daw kaagad si Tito dito pagkatapos niyang ihatid si Tita. Kaya ako na muna ang nagrepresenta na magbantay kay Bright.

Si Victor na muna ang pinaayos ko sa trabaho ko ngayon at isa pa malapit na d
rin namang matapos ang shift ko.

Habang tinitignan ko si Bright ngayon ay hindi ko mapigilang ngumiti kahit papano because he still looks the same, after all these years, halos walang pinagbago. He still sleeps like an angel. But one thing changed, he even more look handsome today. Iba na rin ang kulay ng buhok niya kung noon ay napakaitim ngayon ay brown na.

A sudden flashbacks entered my brain. Oh, those old times. I missed it.

Pero ngayon ay 'di ko rin mapigilang maawa sa kanya. I know he's going to break down again.

Look at him now, he's full of bandages and stitches.

Hinawakan ko naman ang mukha niya. Pero kahit na siya yung nakahiga sa hospital bed, ay parang ako yung nahihirapan para sa kanya. Parang ako 'yung nasasaktan. Hindi ko kayang makita siyang ganito.

Nagulat naman ako ng magmulat ito ng mata. He's awake now!

Kaya agad kong tinanggal 'yung kamay ko sa mukha niya. Kinabahan naman ako, baka kasi nagising ko siya.

He groaned. "Fvck!" agad na mura nito.

He punched himself. What is he doing!?

"Damn it." Nagulat ako ng biglang tumulo ang mga luha nito.

He's crying. What should I do?!

"Is anyone here?" at tumingin ito sa paligid.

Kung sasagot ako sa kanya ngayon at baka makilala niya kaagad ang boses ko.

I'm nervous. "Hello?"

"No one? M-mom? D-dad?"

Tinitignan ko lang ito ngayon habang nakahiga sa kama niya. "Fvck! B-bakit ba ganito 'yung nangyari sa'kin."

Bright is still Bright. He may look so fierce but malambot pa rin ang puso nito katulad ng nanay niya.

He may be intimidating but he's a soft person inside.

"Hello! May tao ba diyan?!" at sumigaw na ito ngayon.

Damn. I don't have a choice.

I gulped. "M-meron."

He stopped for a minute. "Who are you?" his tone is so cold and scary at the same time.

"I'm a n-nurse here."

He closed his eyes. "I don't need you here."

"B-bright..."

"Leave."

"It's m-me, Bright." and I stuttered.

He chuckled. "Who? I don't know you." his voice is very cold.

I took a deep breath. "It's Sydney." alam ko naman na nakikilala niya ako.

"Leave," he commanded.

I didn't know that a single word can hurt me like this. "I'm sorry, Bright."

After years, this is our first interaction again and I expected him to act like this.

He hates me.

"Stop talking, and fvcking leave this room." I saw how his jaw tightened.

He's mad now. "I know that you don't want me here but Tita and Tito left you to me. Babantayan lang kita hanggang sa makabalik si Tito Green." paliwanag ko.

"I don't give a damn. I want you to leave."

"Bright naman eh—" he cut me off. "Out! Out, now!" sigaw nito. Hanggang ngayon ay may galit pa rin ito sa akin.

Nababahala lang ako sa kalagayan niya ngayon. He's still weak. "B-bright, please calm down. Okay?" at pilit ko na pinakalma ang boses ko kahit gusto na nitong pumiyok sa sakit na nararamdaman ng puso ko.

"How can I calm down when you're here? I don't wanna see you anymore." puno ng galit na saad nito.

He's that mad, huh? "Bright..."

"Oh, I forgot! I'm already blind right now and I cannot see anymore because of that fvcking accident!" at tumawa pa ito ng pagak.

Para namang pinipiga ang puso ko. Seeing him like this in front of me breaks me. "Bright, pwede ka pa namang makakita eh. Let's just wait for your recovery and we can do the surgery." I assert him.

"Fvck that! It's a 50-50 situation."

"Bright... Please calm down. Makakasama 'yan sayo."

"Pwede bang umalis kana lang dito!"

I shake my head. "No, I won't leave you here alone. I believe that you can still see." I said.

"Just leave." At biglang tumahimik ito.

A tear escaped from his eyes.

It hurts kaya agad ko itong nilapitan at pinahiran ang mga luha nito.

"Stop crying, please." the next thing I know I am already hugging him while we were both crying.

Naalala ko na naman ang dati, ganitong-ganito 'yong ginagawa ko sa kanya para kumalma lang siya.

I missed him so much.

A/N: Please vote and comment readers!❤️

The Blind Love (REVISING)Where stories live. Discover now