Gökyüzüm Sen

9~

"Burada ne yapacağız?" diye sordum.

"Sadece seninle biraz zaman geçirmek istiyorum." Tabi sende istersen.

"Peki olur."

Ufacık bir evin gizli odası beni çok şaşırtıyordu.
Elimi tuttu. Ve beni gezdirmek istediğini söyledi.
Koridorlar git git bitmiyordu.
Nereye baksam kitap vardı.
En sevdiğim kitap serisini gördüğümde dayanamadım.
Hemen elime aldım.

"Ben bunu okuyacağım" dedim

Bana gülerek heycan yapmamamı söyledi.
Okuyabileceğimi söyledi.
Oda eline bir kitap aldı. Ve birlikte okumaya başlamıştık.
Elimde en sevdiğim kitap olmasına rağmen gözlerimi ondan alamıyordum.
Ara sıra oda bana bakıyordu.
Göz göze geldigimizde,  gülümsüyor ve tekrardan kitabı okumaya devam ediyorduk.

  Biraz kitap okuduktan sonra gizli odadan çıktık.
Bu sefer ben ellerini tuttum. Ve eve gitmem gerektiğini söyledim.
O ise tam tersine burada onunla kalmamı istiyordu.

"Sen evine gitmicekmisin?" diye sordum.

"Hayır atilla burası benim evim zaten."

Ailesinden ayrı yaşıyordu.
Ama neden ayrı yaşıyor olabilirdiki?

"Böyle kötü bir şehirde Tek başına korkmuyormusun?"

"Hayır alıştım artık."

"Şule evime gitmem gerekiyor.
Ailem çok merâk etmiştir."

Ansızın birden belime sarıldı.
İstemsizce bende sarılmıştım.
Başını göğsüme koydu.

"Atilla lütfen ailenden izin alırız"

"Peki ya okul?"

Sabah birlikte gidebilecegimizi söyledi.
Onu kıramadım bi okadarda onunla kalmayı çok istiyordum.
Telefonu açtım. Ve aileme haber ettim.
  Hafif bir tebessüm le gülümsedi ve teşekkür etti.

"Öyleyse ben sana yemek hazırlayım"

  Yardım etmek istediğimi söyledim.
Ama izin vermemişti.
  Nekadar reddedsede o mutfağa gittiğinde arkasından bende gittim.

"Hadi yemek yapalım"dedim

"Ya atilla otururmusun? Ben hazırlarım."

  Hafif bir tebessümle gülümseyerek,

"Banane oturmayacağım."

Benimle başa çıkamayacağını anladı. Ve izin vermişti.
  Beraber çok güzel yemek hazırladık.
Tam masaya oturacakken zil çaldı.
 
"Bu saatte kim geldi ki?"

"Bende Bilmiyorum. Atilla bekle burada. Ben bakarım."

Dediği gibi bekliyordum. O kapıya gidene kadar defalarca zile basmışlardı.
Kim bu ısrarla zile basıp duruyordu?
Biraz sinirlerim bozulmuştu.
Kapı açma sesi geldikten sonra,  ortalık sessiz olmuştu.
İçim hiç rahat değildi sessizce kalktım ve kapıya doğru ilerledim.
Kapıya yaklaştıkça kısık sesle konuşmalarını duydum.
Durdum ve dinledim. Sanırım onun arkadaşıydı.

"Evet atilla şuan burada. Bende kalmasını istedim."

"Atillaya böyle davranma şule kendi hayatını anlat. Bilmeye hakkı var oda seni seviyor bundan eminim."

"Anlatacağım ama şuan olmaz.
Evet seviyor yada hoşlanıyor. Yada bilmiyorum. Sadece ona herşeyi anlattığımda gitmesinden korkuyorum."

"Bak şule o çok saf bir çocuk. Yıllardır tanıyorum. Ben Atillayı. Daima senin yanında olacaktır. Bundan eminim."