ဘတ်ဟျွန်း သူ့မျက်လုံးတွေကိုပွတ်သပ်လိုက်မိသည်
တကယ် သူ့အမြင်မှားနေတာလားလို့
စားပွဲခုံပေါ်က laptop ကို ကုန်းရုန်းကြည့်ရင်း သူ့ကိုယ်တစ်ခုလုံး
လည်းကွတတ ဖြစ်နေပြီ
' အလုပ်ရ .. ရပြီ ?
ငါက ? '
ခဏလေး အင်တာဗျူးခေါ်ဖို့စာလည်း မဟုတ်ပဲ
အလုပ်က ရပြီ ?
သူကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေပြီး ခဏကြာမှ ပျော်ဖို့သတိရတော့
၏ .....
တစ်ခါတည်း အလုပ်တန်းရသွားလို့ အံ့သြမိပေမယ့်
ဘာအရေးလဲ
သူ့ဟာသူ တန်းပဲ ခန့်ခန့် ကွေ့ကောက်ပြီးပဲ ခန့်ခန့်
အရေးကြီးတာက အလုပ်ရဖို့ပဲ .....
' အိုး ဟိုး .... ဗြောင်ဘတ်ဟျွန်းတို့တော့ ဘူချွန်းက အဒေါ်ကြီး
ဆီမှာ နားညည်းသက်သာတော့မယ် '
ချက်ချင်းပင် လက်က ဖုန်းကိုကေ်ကိုင်လိုက်တော့သည်
' ဟယ်လို ... မစ္စဗြောင် လားမသိဘူး ....'
' အမေ့သား အလုပ်ရပြီသိလား ... '
ဘတ်ဟျွန်းကတော့ အလုပ်မဆင်းခင်ကတည်းက မြောက်ကြွ
မြောက်ကြွဖြစ်နေခဲ့ပြီ
...............................
ချန်းယောလ် Company သို့ဝင်လာတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်
တွေ့သမျှဝန်ထမ်းအားလုံးက တရိုတသေခါးကိုင်းနှုတ်ဆက်သမျှကို
ခေါင်းတစ်ချက်စီ အသိအမှတ်ပြုညိတ်ပြရင်း ခပ်သွက်သွက်လျှောက် လာခဲ့သည် .....
သူ့ ခန္ဓာကိုယ်က သာမန် ဆင်ယင်နေကျအတိုင်း Suit အပြည့်နဲ့
ဆိုပေမယ့်လည်း ဝတ်စုံရွေးဖို့အတွက် သူဒီနေ့ အချိန် 1 နာရီလောက်
ယူခဲ့ရတာ သူသာသိသည် .....
ခပ်တည်တည်တင်းတင်း မျက်နှာသည် သူ့ပုံသေလို ဖြစ်၍
စည်းကမ်းကြီးသည့်အတွက်ကြောင့်လည်း ဝန်ထမ်းတွေ
အားလုံး လိုလို သူ့ကို ရိှန်ကြ၏ .. သို့သော်လည်း နောက်ကွယ်တွင်တော့
နာမည်ပြောင်များစွာ ရရိှထားသည့်သူပင် ....
ဇီဇာကြောင်တဲ့ လူပျိုကြီး တို့ ...ဘာတို့ ညာတို့ပေါ့
ဒါပေမယ့် သူ့ရှေ့ဆိုရင်တော့ အားလုံးက ရိုရိုကျိုးကျ်ုးနဲ့
တလေးတစား ဆက်ဆံကြသည်ပင်သာဖြစ်သည် .....
