Yarım Kalan Hikaye ~Kim Taehyung

1

Kahvemi yavaşça yudumlarken onu izliyordum. Her zaman yaptığım gibi. Arkadaşlarım bana bir şeyler anlatırken gözlerimi her zaman onun yüzünde gezdiriyordum.

Tüm yüzünü, tüm bedenini ezberlemiştim artık. Onunla hiç konuşmamış olmama rağmen beni o kadar değiştirmişti ki. Mesela eskiden pembeye, mora aşık olan ben sadece siyah seviyordum.

Eskiden etekleri, elbiseleri üzerinden çıkarmayan ben artık pantolon, eşofman giyiyordum.

Ben onu uzaktan izlerken çökmüştüm. Kimse onun gerçek yüzünün farkında değildi. O mutsuzdu farkında değiller miydi?

Gökyüzüne bakıp derin nefes aldığında herkes onun ne kadar mükemmel olduğunu düşünüyordu. Çene hattının ne kadar sivri olduğunu, yüzünün ne kadar estetik durduğunu düşünüyordu.

O bu sessizliğine rağmen tüm kızları kendine aşık edebilmiş biriydi.

Neden onun duygularının farkında değillerdi? Neden kimse onun elini tutup onu bu karanlıktan kurtarmıyordu?

Neden arkadaşlarım bende ki bu değişimi farketmiyordu? Belki onu kurtarsalar ben de ruhumu geri kazanicaktim.

Kimse ona yardım etmiyordu. Ben herkesin umrundayken aynı zamanda kimsenin umrunda değildim.

Popülerlik tacımı en yakın arkadaşıma bırakmıştım. Buna rağmen onun gibi insanlardan kurtulamıyordum.

Onun etrafında bir enerji vardı. Herkesi kendine çeken ama çizgiyi geçirmeyen. Ben de bu çizgiyi geçmeye cesaret edememiştim.

Kendime çizgi cizicek gücüm de yoktu. Belki ben onun elinden tutup bir şekilde kaldırdığımda daha sonrasında o da beni kaldırırdı.

—Benim gitmem gerek. Dedim ayağa kalkıp okula doğru yürürken.

Arkamdan seslenmelerini umursamadım. Benim tüm neşemi çalmasına rağmen asla kızgın değildim ona.

Gözlerimin dolduğunu hissettiğim için kalkmıştım o masadan. Ruhum daralıyordu. Bi hayalet olup onun yanında oturmak istiyordum.

Sorunlarını öğrenip ona yardım edebilmek istiyordum. Sınıfa çıkıp kalorifere yaslandım. Kafamı camdan dışarıya çevirdim.

Gözlerim yine istemsizce onu bulmuştu. Yanına yaklaşan kıza baktım. Kızın cesaretine hayran oldum.
Ben okulun en popüler olan kızı bile ona yaklaşmaya cesaret edemiyordum.

—Selam Hyuna. Sesine dönmek istemiyordum.

Gülümseyerek döndüm.

—Selam. Dedim.

Herkes yüzüme, vücuduma bakarak beni seviyordu. Gülümsememe inanıyorlardı. En yakın arkadaşım dediğim insan bile altında yatan duygularımın farkında değildi.

Onun gözlerine bakıyormuş gibi yaptığımda aslında Taehyung'u izlediğimin farkında değildi. Lânet olsun insanlar sadece beni kullanıyorlardı ve ben buna izin veriyordum. Engel olamıyordum.

Bu dıştan görünüşte alevlerin dansının mükemmel olduğunu bildiğim cehennemden kurtulmak istiyordum. Canım yanıyordu. O ateş beni yakıyordu. Yine de güzel görünüyordum değil mi? Ateşlerin içinde kim mükemmel görünmez.

Insanların bana hayran olmaları için yeterli.

Uzattığı sütü aldım.

—Teşekkür ederim çok naziksin. Dedim.

—Sende çok güzelsin. Dedi utanarak.

Gülümseyerek saçımı kulağımın arkasına attım.