Yarım Kalan Hikaye ~Kim Taehyung

14

Üzerimi değiştirip parfüm sıktım. Sigara kokmak istemiyordum. Kıyafetlerimin hepsini de taşımama gerek yoktu. Kendisi atabilirdi.

Bir kaç eşyamı topladım.

Maşam burda kalabilirdi. Evde zaten vardı. Başka da bir şey almak istemiyordum.

Defterin tüm sayfaların fotoğrafını çektim.

Aşağıya çantamla inip Taehyung'un yanına geldim.

—Bu defteri doktoruna ver. Belki ise yarar. En azından bastan başlamak yerine bir kaç şey hakkında bilgisi olur. Ayrıca Taehyung ne olursa olsun kimseye katil olduğunu söylememelisin. Hem de hiç kimseye. Iyileştikten sonra bahanen ne olursa olsun seni kurtaramayız. Defterde bu detaylar yok. Okuyup çıkarmak istediğin yerleri çıkar. Ses kayıtlarını zaten sana mesaj atmıştım. Olurda hastaneye yatırırlarsa her gün yanına geleceğim tamam mı?

—Hyuna her şey için teşekkür ederim ama ben senin sevgine karşılık veremem. Bu hayatta sevdiğim iki insanı bile korumayı başaramamışken birini daha kaldırabileceğimi sanmıyorum. Dedi.

Sözleri kalbimi parçalarken gülümsedim.

—Seni sevdiğimi söylediğimi hatırlamıyorum. Arkadaşız Taehyung-ah. Iyi arkadaşlar. Dedim.

Yalan söylediğimi anlamamıştı. O an rol yaptığımın farkında değildi.

—Görüşmek üzere. Iyileştiğinde yakın arkadaşlar olarak Amerika'ya gidicez tamam mı? Diye sordum.

—Bilemiyorum. Oraya gittiğimde hayatım kesinlikle normal olmuycak. Oldukça tehlikeli olacağının farkındasın dedi.

—Sen aileni koru Taehyung-ah sana yük olmam merak etme. Aynı bugün yaptığım gibi seni yine kurtaracağım.

Son bir kez gülümseyip evden çıktım. Şoför arabadan inip kapıyı benim için açarken teşekkür ederek bindim.
...

Akşam yemeğinde ailemle konuşmaya karar verdim.

—Sizinle bir şey konuşmak istiyorum. Dedim.

—Dinliyoruz. Dedi annem.

—Üniversiteyi Amerika'da okumak istiyorum.

—Bu çok ani bir karar dedi babam.

—Bilmiyorum sanırım Eul Ji'den biraz etkilenmiş olabilirim. Ayrıca burda sürekli sizin yanınızda yeterince büyüyemiyorum. Kendi ayaklarımın üstünde durmayı öğrenmem gerek. Ayrıca Amerika'da okursam önümün daha açık olacağını düşünüyorum.

—Aslında bu çok güzel bir karar. Dedi annem çatalı ve bıçağı tabağa bırakırken.

—Seneye reşit olucaksın. Orda evimiz var zaten. Olmasada ayarlaması çok zor olmaz. Ehliyetini alırsın. Bir araba ayarlarız okula onunla gidip gelirsin. Hem Bay Kim'lerde orda. Biz de zaten iş için bazen oraya gidip geliyoruz. Bana uygun gibi geldi dedi babam.

—Ne okumak istediğin tamamen sana kalmış. Ama ileride şirketin başına sen geçiceksin biliyorsun.

—Psikoloji düşünüyorum aslında. Dedim.

—Aslında bu oldukça mantıklı. Karşındaki insani okuyabilmek önemli şeydir her zaman. Ayrıca insanları anlarsan nasıl davranman gerektiğini bilirsin. Emin ol birileriyle toplantı yapacağın zaman çok fazla işine yarar. Dedi babam.

Her şeye bu kadar olumlu bakmaları hoşuma gitmişti. Düşündüğümden çok daha kolay olmuştu. Annemin baskılarından kurtulmak güzeldi.

Yalnızca 6 ay kalmıştı. Taehyung bu sürece iyileşebilir miydi? Tam olarak olmasada ilerleme kaydedeceği kesindi. İyileşmeye çok açık biriydi. Ayrıca ablasını da gördükten sonra kesinlikle daha da istiyordu.