Yarım Kalan Hikaye ~Kim Taehyung

13

Aniden dudaklarıma yapışan Jimin'i sertçe ittim.

—Tamam özür dilerim. Şu an ve az önce içerde olanlar için. Dedi ellerimi havaya kaldırarak.

Yakasından tutup bahçenin yan kısmına götürdüm onu.

—Jimin amacın ne? Diye sordum.

—Bak Bay Kim Taehyung'u unutmuş değil. Hâlâ onu tehtid ediyor. Ama yerini bulamıyor. Benim de görevim bu Taehyung'un yerini bulmak. Öldürmek istiyor. Tamamen delirmiş olmasından kaynaklanıyor. Çocukluktan gelen bir travma sonucu ailesinden nefret ediyor. Ama karısına ve kızına bir o kadar aşık. Taehyung ondan kaçıp gittiği için onu öldürmek istiyor. Çünkü dediğine göre hiç kimse onun elinden kaçamaz meydan okuyamazmış. Oğluna kinli bir psikopat. Muhtemelen şizofrenide.

—Herkesin psikolojik sorunları olmak zorunda mi? Dedim saçlarımı geriye atarken. Gözleri boynuma takıldı.

—Yaptığın esere mi bakıyorsun? Diye sordum alayla.

—Senin yaptığın bu hata nelere sebep olabilir farkındasın değil mi? Ne Eul Ji'yi ne Taehyung'u ne de seni yaşatır. Dedi.

—Peki sen neden gidip ispiyonlamiyorsun bunca zamandır.

—Aşık olduğum kişi kim sanıyorsun?

—Sen ciddi olamazsın. Dedim.

—Oldukça ciddiyim dedi gülerek.

Yüzüne sertçe tokat atarken elini yanağına götürüp bana baktı masumca.

—Bu nedendi? Diye sordu.

—Beni korkuttuğun için ve gelecekteki sevgilimle bana aşık olduğun için. Dedim.

—Onu kendine aşık edebilirsin yani bu kadar eminsin. Dedi.

—Elbette. Dedim.

—Boynun için gerçekten özür dilerim bu arada dedi.

—Önemli bir nokta. Kesinlikle seni affetmiyorum.

—O günlerde gelir. Ama şimdi gitmem gerekiyor.

Omuz silktim.

—Bir tane daha vurmak ister misin? Diye sordu.

—Evet diyip suratına bir tane daha vurdum.

—Bu daha sertti. Dedi kafasını yana yatırıp.

—Neyseki yüzünde iz kalmıycak dedim.

—Taehyung'a söyle sana bir şeyler öğretsin. Hatta tavsiye silah kullanmayı öğren. Seneye işine yarayabilir.

—Katil olmayı düşünmüyorum dedim.

—O zaman sadece kendini kurtarmak gereken yerleri ateş etmeyi öğren. Işin ciddiyetinin yarın daha da farkında olucaksın. Şu an oldukca uykun var. Süre doluyor. Eul Ji'nin gitmesi gerek. Ve benim de. Dedi yanımdan geçerken.

—Jimin-ah yanımızda olmana sevindim. Dedim arkamı dönmeden.

—Boynun için tekrardan özür dilerim Hyuna dedi.

Kafamı salladım. Abla kardeş olarak geçirmeleri gereken süre dolmuştu. Açık bıraktığım kapıdan içeri girdim. Kapıya yaslanıp onları izlerken derin bir nefes aldım.

—Gitme vakti. Dedim.

—Sesi de sinirimi bozuyor diye mırıldandı Eul Ji.

—Iki kardeş bana sadece nankörlük yapıyorsunuz.

—Yine de teşekkürler Hyuna dedi Eul Ji.

Birbirlerine sımsıkı sarılırlarken bırakmak istemedikleri o kadar belliydi ki.