Chapter 34
Nakasunod ang tingin ng mga tauhan habang papalapabas ang sasakyan ni Olzen sa mansyon. My pursed lips when I remembered the silent query in their eyes when he opened the car’s door for me. Mamaya baka anong isipin nila tungkol sa amin.
I sighed and just focused my eyes, yet again on the wide and lively rice fields. Wala kaming kibuan at halos marinig ko na ang pintig ng aking puso sa sobrang katahimikan.
I then wonder if what changed in the university. Sinulyapan ko si Olzen na tahimik na nagmamaneho. Nagtapos siya ro’n, ‘di ba? Did he visit for the past years? Ano kayang nangyari sa ibang mga kakilala ko? Or even James? Thinking about it made me so curious that I almost voiced out my thoughts.
My excitement intensified when we reached the city. When I saw the Lace building, I knew that we’re approaching the university. Palinga linga ako sa mga nadadaanan at hindi maiwasang mas lalong mamangha nang tumigil ang sasakyan sa tapat ng unibersidad.
Tiningnan ako ni Olzen bago siya lumabas at umikot para pagbuksan ako ng pintuan. Hindi naman na kailangan pero nagtatanggal palang ako ng seatbelt at nabuksan na niya ito. I gasped and fixed myself before going out.
He closed the door and looked at me with his usual brooding eyes. I glanced at him a bit.
“Thank you.” Marahan kong sinabi.
Hindi ko alam kung saan ang tungo niya at nang hindi siya magsalita ay naglakad na ako. Ang malaking gate ay iba na ang kulay, may dalawang guard na nagbabantay doon.
Nakasara ang gate at ang tanging bukas ay ang daanan ng mga estudyante na may isang babaeng guard na nagbabantay.
Nakihalo ako sa mga naka-unipormeng mga estudyante pero natigilan nang tawagin ako ng guard.
“Excuse Ma’am, saan po kayo?” She asked and smiled.
Gumilid ako para makaraan ang mga estudyante. Ang iba’y napapatingin sa akin. Wala akong matandaan sa mga guards at mula sa kinatatayuan ay nakita ko ang walang masyadong pinagbago na tanawin sa loob ng university.
“Good afternoon, Ma’am. Bibisita lang po sana. Dati po akong estudyante rito.” I said.
“May appointment po ba kayo, Ma’am? O pagbisita laman ang pakay niyo?” She asked politely.
“Uhm, bibisita lang po.”
“Pasensya na, Ma’am. Mahigpit po kasi kami rito. Kung wala po kayong appointment o lalakarin na importante sa loob ay hindi po pwedeng magpapasok. Maliban na lamang po kung-“ natigil siya nang may nagsalita sa likuran ko.
“Kasama ko po siya.”
I glanced at Olzen who’s standing behind me. Nakatingin siya sa guard na agad ngumiti at napatayo pa mula sa high stool na kinauupuan. Hindi ko alam na nakasunod pala siya.
“Engineer! Kayo po pala. Matagal na rin po no’ng huling punta niyo rito. May project po ba kayo ulit rito?” The lady guard smiled warmly.
Ngumuso ako kay Olzen, sa tangkad niya ay nakadungaw siya sa akin. The guard knows him, it means he did visit here? And project? Nagtaas siya ng kilay sa pagnguso ko kaya umiwas ako ng tingin.
“I’m here to see someone. Kasama ko siya,” ani Olzen at marahang humawak sa balikat ko.
Napaigtad ako sa paghawak niya. Nilingon ako ng guard at saglit tinitigan ang kamay ni Olzen sa balikat ko. Oh… I know that look! Nang tinanggal ni Olzen ang kamay sa balikat ko ay napahinga ako ng malalim.
“A-ah… gano’n po ba, Engineer. Sige po, mag-sulat lang po kayo rito sa logbook at pwede na po kayong pumasok.” The guard smiled a little.
Una akong nagsulat. Name, purpose, date and signature. Pagkatapos ay binigyan din kami ng visitor’s pass. I realized they are stricter now compared before.
