Chapter 48

7.2K 203 47
                                    

Chapter 48

My head is excruciatingly pounding. As soon as I felt my senses, it was the first thing I felt.

Hindi pa ako tuluyang nagmulat at mariing pinikit ang mata, umaasang sana'y mawala na ang pakiramdam na parang binibiyak ang ulo ko. When I a memory of last night suddenly flashed in my mind, I hastily opened my eyes.

Saglit akong natigilan nang mapansin ang pamilyar na detalye ng kwartong kinaroroonan ko. Oh my gosh. What the hell?! Bakit ako narito?

Mabilis akong kumilos at nilisan ang kama. Muntik pa akong mabuwal nang kumirot ng sobra ang sentido ko. I groaned in pain and held my head, clumsily standing beside the bed. And to my horror, my clothes are different! I'm wearing just an oversized shirt! Where the hell is my dress?!

Kahit sobrang sakit ng ulo ko at pakiramdam ko, masusuka ako ng wala sa oras ay mabilis kong hinanap ang aking dress. Isinantabi ko muna ang reyalidad na nasa kwarto ako ngayon ni Olzen. Why am I here? Did I bring myself here? Where's my cousin? Damn it! The questions are making my head ache more.

I found my dress hanged on the rack. Malinis ito at may kaunting gusot lang. Mabilis akong nagpalit at nilagay ang damit ni Olzen sa rack. Matulin akong lumabas ng kwarto pagkatapos damputin ang heels kong nasa tabi ng sofa. I keep on thinking how the hell did I get in Olzen's condo. Pilit kong inaalala ang mga nangyari kagabi. I remember all of it, except how did I end up here.

Inilibot ko ang paningin sa living room. There was no one there. The unit was quiet. Did I really bring myself here? I nibbled my lip and groaned again when my head pounded because another strange memory flashed like a thunder. Mabilis kong sinuot ang heels ko at naglakad na palapit sa pinto.

"Where are you going?"

My breathing hitched and my legs halted when I heard that thick baritone voice. My heart pounded simultaneously with my head. I thought of the possibility that he brought me here but I dismissed the idea because I believe he's in Laguna. But then, I remember the guy who grabbed me last night. Yes, I remember it all. Siya ba 'yon?

Unti-unti akong humarap sa kaniya. I found him standing behind the large sofa. Hindi ko alam kung saan siya galing. When I met his brooding eyes, my heart clenched. Seryoso siya at walang bakas ng pagiging marahan sa kaniyang mukha. Naka-igting ang kaniyang panga at matiim ang titig sa akin.

Emotions coursed through me. Pain, anger, regret and that annoying longing for him attacked me without a caution. Why is he here anyway? Why is he in front me, looking at me with controlled rage? Hindi ba ay dapat ako ang galit? Dapat ako 'di ba?!

"Uuwi na ako." I croaked and swallowed hard.

Akmang tatalikuran ko na siya nang naglakad siya palapit sa akin. My knees wobbled and my heart palpitated harshly inside my chest.

"Don't!" Pumikit ako ng mariin. "...come near me."

He stopped, eyes intensifying even more. Tumigil siya ilang hakbang na lang ang layo sa akin. Mabigat ang titig niya sa akin. Halo halo ang emosyon sa kaniyang mga mata na hindi ko na pinansin.

"Mag-usap tayo." Malumanay ngunit malamig ang kaniyang boses.

Umiling ako at malamig siyang tiningnan. I don't think I could talk to him right now. My head is aching and I'm feeling so much. I might burst out without control and I might not hold responsible for what comes next.

"I'm going home." I stood my ground and turned around for the door.

Dalawang hakbang pa lamang ay nahigit na niya ang braso ko. Kaagad akong tumama sa kaniyang dibdib. I felt my blood rushed into my head and I immediately pushed him away.

Untamed (LAPRODECA #1)Where stories live. Discover now