Marry Me | JEON Jungkook

"21": Kendini Ele Vermek

'Hyemi ahjumman biraz yanımızda misafir olsun bakalım :)'

Okuduğum kağıtla gözlerim dolmaya başlarken Jungkook sinirle elini duvara vurdu.

Aklıma gelen şeyle Hyemi ahjummanın telefon numarasını tuşladım. Telefon çalıyordu. Çaldı, çaldı ama açan olmadı. İçimdeki endişe dahada büyürken telefonumun melodisi sessiz odada yakılandı.

'Babacığım~' arıyor...

"Alo? Baba?"

"Kızım, nasılsın?"

"H-hyemi ahjumma..."

"Oh, bende onun için aramıştım. Daha demin aramışsın galiba ama açacakken şarjı bitmiş. Bugün bizim yanımızda kalmaya geldi."

Babamın dedikleriyle gözlerimi yumarken hazırda bekleyen göz yaşlarım düşmeye başladı.

"O-oh, tamam."

"Sen iyi misin? Sesin boğuk gelmeye başladı."

"İyiyim. Sonra görüşürüz baba."

"Tamam kızım, kendine iyi bak. Bize de uğramayı unutmayın Jungkook'la. Çok boşladın bizi bu aralar. Darılırım bak."

"Tamam baba. Sende kendine iyi bak. Uğrarız yakın bir zamanda."

Telefonu kapattıktan sonra başımı Jungkook'a döndürdüm.

"H-hyemi ahjumma bizdeymiş. B-ben çok korktum. O-ona bir şey oldu z-zannettim Jungkook..."

Gözlerimdeki yaşlar kendini salıp yanaklarımdan aşağı süzülürken Jungkook önümde diz çöktü ve kemikli ince parmakları yanağımdan süzülen yaşları silmeye başladı.

"Ağlama.. Elbet geçecek bunlarda. Sonuna kadar sabredeceğiz. Beraber sabredeceğiz. Sabretmeliyiz."

Hâlâ gözlerimden yaş gelirken başımı salladım. Jungkook ayağa kalkıp yine tekerlekli sandalyemin arkasına geçti ve salona doğru yürümeye başladı.

"Hyemi ahjumma güvende, evet. Ama o not buraya kadar nasıl geldi?"

Jungkook'un sorduğu soruya burnumu çektikten sonra omzumu silkerek cevap vermiştim.

Jungkook koltukların önüne geldiğimizde sandalyeyi koltuğa iyice yaklaştırdıktan sonra kolumdan ve belimden tutarak koltuğa oturttu.

Ne kadar daha demin ağlıyor olsamda şimdi ki yakınlığımızdan kalbim Jungkook'un bile duyabileceği şekilde atıyordu. Ama Jungkook bunu kesinlikle üstüne alınmaz daha deminki korkumdan dolayı olduğunu düşünürdü.

Gerçekten de ev sahibi ahjummanın söylediği gibi biraz saf salak bir şeydi.

Dışarıdan benim Jungkook'a olan bakışlarımı gören herkes ona karşı bir şeyler hissettiğimi anlardı fakat Jungkook hâlâ hiçbir şey anlamamıştı. Gerçi anlamaması da işime gelirdi.

"Senin aklında birisi var mı Seolhyun? Sürekli olduğumuz yerlerde olduğu için yakın birisi olabilirmiş gibi geliyor ama sizin çevrenizde parayla adam satın alarak iş yaptıracak bir sürü insan olduğu için benim için yine her şey sıfırlanıyor. Senin aklında biri varsa lütfen bana söyle."