"It's almost midnight."
"You have to go."
"Magkikita pa ba tayo?"
tumango sya.
"I was thinking what will be the "you" tomorrow. Are you going to be a kid? A grandfather? A pregnant woman? A ma-"
I was cut in the mid-sentence when she shortened the d...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
𝑭𝒊𝒏𝒂𝒍 𝑪𝒉𝒂𝒑𝒕𝒆𝒓
▪︎Patrick▪︎
NAIMULAT ko ang aking mata dahil sa sakit na nararamdaman ko mula sa aking ulo.
“Shit!”
Mabilis kong inilibot ang aking paningin sa buong paligid at doon ko namalayan na nasa loob lang pala ako ng aking kwarto. When I lifted my right hand, to reach my phone. I noticed that there's something inserted in my hand. I followed where it is coming from, and there I saw a dextrose stand beside my bed.
“What is this thing doing here?”
I heard the door opened so I went back on my last position and pretend that I am asleep.
“It’s been 3 days since you saw him lying on the floor unconscious, at tatlong araw na rin s’yang walang malay at tanging dextrose lang ang pumapasok sa katawan nya. Kung hindi pa rin sya magigising ngayong araw, it’s better to transfer him in the hospital.”
“Okay po. Thank you so much, Doc. Manansala.”
“Don’t worry, Mrs. Lorenzo. I already considered Patrick as my son. Kaya wala ng problema sa’kin kung anong oras mo akong tatawagan, kapag nagka-problema sya.”
“Hindi ko po alam, kung sa anong paraan ko kayo masusuklian.” Ramdam ko ang lungkot sa boses ni mama nang sabihin nya iyon.
“Just make Patrick’s happy.”
Hinihintay ko ang magiging sagot niya ngunit hindi sya nagsalita.
Narinig ko ang pagbukas at pagsara nang pinto. Kaya nung akalang kong lumabas na silang dalawa ay mabilis kong iminulat ang aking mata, pero nagulat ako dahil nakita kong nakatayo si mama sa aking paanan at nakatingin sya sa akin.
“Alam kong gising kana.”
“Kailangan kong umalis.”
Nakita ko ang pagtutol sa kanyang mga mata dahil sa sinabi ko. Alam kong alam na nya kung saan ako pupunta.
“Bumalik na ba ang mga alaala mo?”
Hindi ko alam kung ano ang magiging sagot ko kay mama dahil bigla ko na namang naalala lahat nang nakasulat sa diary ni Xell at ang mga litratong nasa loob ng kahon. Lahat yun ay litratong magkasama kami ni X. Ang tunay na X, na minahal ko, na hanggang ngayon ay minamahal ko pa rin.
Iba’t ibang lugar ang nakita kong nasa litrato kung saan kami magkasama ni Xehun.
Nasa basketball court, nasa arcade ng mall, nasa loob ng baking classroom namin at meron rin sa museum kung saan makikita mo ang art works ng mga sikat na painters. Pero ang pinagtataka ko lang ay kung bakit lahat ng picture ay parang pa sekreto lamang na kinukuhanan kaming dalawa.
