Chapter 15

159K 4.4K 694
                                    

Chapter 15
Cure

"B-Bray..."

Xylia looked at our little boy. I'm sure that he's our boy. That explained why he looked so familiar. Looking at him gave me a nostalgic feeling.

"Go to your room with Clar," mabilis niyang pag-utos sa batang lalaki.

Nilingon ako ni Brayden na tila nagtataka sa biglang kinikilos ng kanyang ina. Para bang gusto kong itapon ang sarili ko sa kanya at gawaran ng isang mahigpit na yakap, ngunit tuwing tumatama ang mga tingin namin sa isa't isa ay hindi ako makagalaw.

"Okay po, 'Mmy," sabi nito kay Xylia at lumingon muli sa akin. "Uh... please don't hurt my mommy po. She looks so scared po, eh."

Napaawang aking bibig sa kanyang biglang sinabi sa akin. Tipid niya akong ginawaran ng ngiti bago hinarap ang aking pamangkin upang ayaing umakyat sa taas.

Nakatingin lang ako sa kanilang dalawa na nag-iingat paakyat ng hagdanan. Inaalalayan pa ni Breyden si Clar paakyat habang ang isang kamay niya'y nakahawak sa handrail ng hagdan.

I can't help but to smile as tears began to well in my eyes. My son is a gentleman. Nakikita kong napalaki siya ng maayos ni Xylia kahit sa mga panahong wala ako sa tabi nilang dalawa.

Nang mawala na silang dalawa sa paningin ko at nasiguradong maayos silang nakaakyat sa ikalawang palapag ay nilingon ko si Xylia na nakatingin lang sa akin at hindi ko mabasa ang kanyang ekspresyon.

"He is my son... right?"

I know that it's such an absurd question. Nakumpirma ko na sa sarili ko na si Brayden ang anak ko. I just want to hear it personally from her. I want her to tell me that we already have a son. I want her to let me know that our love was able to produce a wonderful offspring.

She bit her lower lip as she slowly nodded her head. "Yes..." she answered quietly. "Brayden is our son."

Tears streamed down so fast on my face as soon as I heard the confirmation from her.

"Why didn't you tell me?" My voice broke at my question.

She chose to remain quiet and so, I continued.

"Kung hindi ko pa nalaman kay Clar, then I wouldn't know even a single damn thing about my son?" Hindi makapaniwalang tanong ko sa kanya. "Xylia, alam kong galit ka sa'kin pero huwag mo naman sanang idamay ang anak natin. I deserve to know him. I deserve to be a part of his life. I am his father! He is my son," I frustratedly said.

She averted her gaze back to me, and I can also see that she was already tearing up but she still fought her tears to smile. "My son doesn't need you, Brendt," she intently stated.

I feel like she smashed my heart with a sledgehammer as soon as she delivered those words. Hearing that my son, made with my own flesh, doesn't need me was such a cruel thing to hear.

It's hard for me to control my feelings for she already have my heart with her and she can destroy it whenever she wants to.

"I can raise him alone and give everything that he needs without your help," she continued. "Nagawa ko nga for almost four years, eh. Sa tingin mo, hindi ko magagawa in the next few years? I can, Brendt. Kaya ko."

Naningkit ang aking mga mata sa mg binitawan niyang salita. It's not the same Xylia whom I've known before. She changed a lot. But the change shouldn't be blamed on her.

Make Her Mine In 50 DaysTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon