Ahsen- bir sessiz çığlık [TAMAMLANDI]

bölüm 5

4 sene sonrası...

Ahsen
_______

"Ahsen... Ahsen hadi kızım okula geç kalacaksın. Hadi benim güzel yavrum uyan artık."

Çok güzel bir rüya görüyordum. Kader babaannenin sesiyle uyandım. Gece geç uyuduğumdan gözlerim açılmamak için direniyor. Zorla uykusuzluktan şişmiş gözlerimi araladım. Yüzüme uyku sersemi olduğumu belli eden mayışmış bir gülümseme yerleştirdim. Hayır o kadar uykusuz olsamda bu güzel yürekli kadına nasıl somurturdum?

"Uyandım babaannem. Günaydın."

Senelerin izleriyle dolu buruşmuş ama yumuşacık olan tonton ellerini saçlarımda gezdirdi.

"Benim mavi boncuğum hadi kalk bak. Okul saatin geldi. Hazırlan da Rıfat seni okula bıraksın."

Acıyan ve şişlikten görme alanı azalan gözlerime inat tüm sevimliliğimle ona gülümsedim. Şuan güldüğüm için gözlerimin suratımda bir çizgi haline gelmesi de benim etrafı göremem de umrumda değildi.

"Tamam babaannem. Ben hemen bir duş alıp, hazırlanıp iniyorum."

"Yavrum niye kendini bu kadar hırpalıyorsun?  Şu haline bak. İki haftada suratın çökmüş. Senin şu sınavlar ne zaman bitiyor?"

"Az kaldı babaannem. İki gün sonra bitecek."

"İyi iyi bitsin. Hem artık yirmi yaşına da girdin. Şu sınavlar bitsin de şu işi hep birlikte konuşalım. Bu konuyu bu güne kadar hiç açmadım ama unuttuğumu sanma. Sen benim gelinim olacaksın."

O an suratım düştü. Bu kadın dört senedir benim için her şeyi yapmıştı. Onun sayesinde liseyi bitirdim. Şimdi ise üniversiteye gidiyorum. Birinci sınıfı tamamlamak için son iki sınavım kaldı. Ben bu kadar iyiliğine rağmen ona nasıl torununu istemediğimi söylerdim.

"Babaannem, bu konuyu diğerlerine açmadan önce benim sınavımdan sonra seninle konuşsak olur mu?"

Biran suratı düştü. O da farkındaydı. Emir abi ve ben birbirimizden nefret ediyoruz. Bu geçen dört sene hayatımda birçok yeniliğe sebep oldu. Ben artık o eski saf küçük kız çocuğu değilim. Bu şehirde yaşamak bana nasıl kendi ayaklarım üstünde duracağımı öğretti. Artık eski benden adım dışında hiçbir eser kalmadı. Ha birde utangaçlığım. Bu huyum hiçbir zaman değişmeyecek galiba. Bu dört sene benim için çok yorucuydu. İlk geldiğim zaman benim için tutulan hocalar sayesinde her şeye hızlı bir şekilde adapte oldum. Sonra bir ay içerisinde o dönemki sınavlara hazırlanıp geç başlamama rağmen ilk dönemi tamamladım. Tabi bir taraftan da Sena bana bilmediğim şeyleri öğretti. Sena ile hala çok yakın arkadaşız. O zamanlar ona çok hayran olduğum için bende hemşire olmaya karar verdim. Aslında annem benim doktor olmamı istiyordu ama bu benim için biraz zordu. Bende ulaşılabilir olanı hedefledim. Çok çalıştım. Annemin en büyük hayali benim okumamdı. Bunu düşünerek devamlı kendimi kamçıladım. Herkes sekiz saat uyurken ben altı saat uyudum. Şimdi ise hedefime ulaştım. İki haftadır deli gibi final sınavlarına çalışıyorum. Çok yıpratıcı ama yine de mutluyum. O köyden ve Recep ile evlenmekten beni kurtardığı için Kader babaanneme minnettarım. Ama sadece bu kadar. Ben onu, gelini Esra teyzeyi ve eşi Yakup dedeyi çok seviyorum. Onlar benim için her zaman bir aileden daha fazlası oldular. Çocukken göremediğim aile sevgisini ilk defa onlarda gördüm. Ama yine de bu torununu sevebileceğim anlamına gelmiyor. O benim için seneler önce  beni küçümsediği gün bitti. Üniversite okumam için beni kamçılayan en büyük etkenlerden biri de oydu. Ona karşı kendimi kanıtlamak istedim. O beni cahilim diye küçümsedi. Bende ona başarabileceğimi göstermek istedim. Bu dört sene boyunca onunla hiç anlaşamadık. Beni her seferinde küçümsedi. Bu ailede tek sevemediğim insan o. Halbuki onu ilk gördüğümde kalbim delicesine atmıştı. O gün bana o sözleri edene kadar çok mutluydum. Bana hemen evleneceksin deseler daha küçükmüşüm falan umursamadan hiç ardıma bakmadan onunla evlenirdim. O yakışıklı yüzü beni çok etkilemişti. Ama o sözleri etmesi beni sarsıp kendime getirmişti. Biz onunla ayrı dünyaların insanıydık. O gün kalbimi tamir edemeyecek kadar çok kırdı. Hala o parçalar bir araya gelemedi. Sonrasında ise beni kız arkadaşına hizmet etmem için kendi elleriyle teslim etti. İşte o gün benim gözümde tamamen değersiz bir hale geldi. Ve ben o zaman bir karar verdim. Asla bu adamın karısı olmayacaktım. Şimdi mi? Kararım hala aynı. Ben ona o gün duyduğum hayranlığı bir daha gün yüzüne çıkarmamak üzere en derinlere gömdüm. O benim için şuan bir abiden fazlası değil. Abi dememin sebebi ise geçen seneler içinde Esra teyzenin beni kendi öz evladından ayırmaması. En başta Esra teyze beni hiç sevmemişti. Bunu anlamak çok zor değildi. Sonrasında ise zamanla bana alıştı. Emir abi çok dik kafalı ve şımarık bir evlattı. Esra teyze hep yalnız kalıyordu. Ben ise onun bu yalnızlığını paylaşan bir kız evlada dönüşmüştüm. Şimdi beni çok seviyor. Onunla gerçek bir anne kız gibiyiz. Bir defasında bana bir kızının olmasını çok istediğinden bahsetmişti. Ama kocası çok erken vefat etmiş. Beni hiçbir zaman sahip olamadığı kız evladının yerine koydu. Biz onunla bir anne kız ne yaparsa hepsini yaptık. Birlikte alışverişe çıktık, anne kız edasıyla teyze günlerine gittik. Mutfağa girip sabahtan akşama pasta yaptık. O benim eksik olan yanımı tamamladı. İçimde hiç dinmeyen anne özlemini bastırdı. Yakup dede benim için hep bir baba gibi oldu. Beni herkesten ve her şeyden korudu. Yani onların üstümdeki emeği çok büyük. Ama yine de onunla evlenemem. Beni her seferinde küçümseyen bir adamın karısı olamam. Şimdi ben bunu Kader babaanneme nasıl söylerim? İçimden bu konuyu iki gün sonrasına ertelemeyi düşündüm. Şuan son kalan iki sınavıma odaklanmalıyım. Kader babaannem benim bu halimden Emir ile evlenmek istemediğimi anladı galiba. Huzursuzca yerinde kıpırdadı. Sonra tahmin ettiğim kadarıyla sınavdan önce kafamı meşgul etmemek için bu konuyu bir süreliğine erteledi. Zoraki bir gülümsemeyle yüzüme baktı. Emir abinin senelerdir bana bir hiçmişim gibi davranmasından dolayı bana karşı hep mahçup olmuştu. Şimdi ise galiba bir anda geçen seneler gözünde canlandı. O güzel pamuk yüzü hüzünlendi. Bana belli etmemeye çalışsada ben onun üzüldüğünü anladım. Kendini toparlayıp sevecen bir tavırla konuştu.