မႏၲေလးေတာင္တက္ၿပီးေနာက္ က်ဳံ႕အေရွ႕ဘက္ အသစ္ေဆာက္ထားသည့္ေနရာတြင္ ခဏေလာက္ ထိုင္ၾကသည္။ ခုံတန္းေပၚမွာ ထိုင္သူကထိုင္၊ အားကစားပစၥည္းေတြနဲ႕ ေဆာ့ေနတဲ့သူက ေဆာ့လ်က္ရွိသည္။ ေႏြသစ္တို႔အဖြဲ႕ထဲမွာေတာ့ ေကာင္းထက္တစ္ေယာက္တည္းသာ ထိုင္ေနၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္အတိုင္း အားကစားေလ့က်င့္ေနၾကသည္။
"ၾကည့္ေကာင္းလိုက္တာ"
ေကာင္းထက္က လက္ျပတ္အားကစားဝတ္စုံႏွင့္ ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနသည့္ လြန္းမာန္အား ေမးေထာက္ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ညာဘက္ တက္တူးကလည္း ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္။ ေကာင္းထက္က တက္တူးထိုးတာမႀကိဳက္ေသာ္လည္း အကိုလြန္းမာန္ႏွင့္က်မွ သူ႕စိတ္အစုံသည္ ေျပာင္းလဲကုန္သည္ထင္ပါသည္။
ေကာင္းထက္က အေတာ္ၾကာသည္အထိေငးေနသည္။ လြန္းမာန္က ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီး၍ ေကာင္းထက္ဆီသို႔လာေနသည္ေၾကာင့္ ေကာင္းထက္က က်ဳံးေရျပင္ထက္သို႔ မသိမသာ အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ထိုင္သည့္အတြက္ လႈပ္သြားသည့္ခုံတန္းသည္ အကိုလြန္းမာန္ သူ႕ေဘးတြင္ရွိေနသည္ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ေပ။
ေကာင္းထက္က သူ႕အေႏြးအကၤ်ီထဲက ပုဝါကို ယူလိုက္ၿပီး ....
"သုတ္လိုက္ပါလားဗ် "
အကိုလြန္းမာန္က လွည့္ၾကည့္လာသျဖင့္ ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
"ေက်းဇူး တိုက္ပုံ"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
လက္ထဲကပုဝါေလး အကိုလြန္းမာန္ဆီ ပါသြားခ်ိန္ေတာ့ ေကာင္းထက္ပိုၿပဳံးမိသည္၊
"မေဆာ့ဘူးလား ခ်စ္နိုးေတာင္ေဆာ့ေနတာ"
"ဟုတ္ ဝါသနာမပါလို႔ဗ်"
"ဪ ဟုတ္ပါၿပီ"
ရွင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ လြန္းမာန္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္မိသည္။ ဟုတ္သားပဲ တိုက္ပုံအသြင္အျပင္ကို ခဏေလာက္ေမ့သြားခဲ့သည္ပဲ။ ထြက္ေနသည့္ ေခြၽးေတြအား ပုဝါျဖင့္သုတ္ၿပီးေနာက္ အမွိုက္ပုံးကို ေဝ့ဝဲရွာရသည္။
"မလႊင့္ပါနဲ႕ဗ် ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးပါဗ်"
"ရလို႔လား အသစ္ဝယ္ေပးမယ္ေလ"
