ဆုံးရႈံးရမွာကို ေၾကာက္ရသူမို႔ တိုက္ပုံအေဖကို ထပ္မံနားခ်ဖိဳ႕ရာ လြန္းမာန္ႀကိဳးစားမိသည္။ ေလာေနသည့္စိတ္ကို ေသခ်ာေျဖေလ်ာ့ၿပီး အတတ္နိုင္ဆုံး အသံကိုနိမ့္၍ စိတ္ပူမႈကို
အသာႏွိမ္ထားရသည္။
“ဒီအေျခအေနက ႐ုတ္တရက္ဆန္သြားတာဆိုေပမယ့္လည္း ထပ္စဥ္းစားေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဦးေလး”
တိုက္ပုံအေဖရဲ႕ ခ်က္ခ်င္းတုန႔္ျပန္မႈက ေခါင္းခါယမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ လာကတည္းက ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ အစီအစဥ္မရွိေၾကာင္း ႏွလုံးသားထဲကို သံမွိုႏွင့္ရိုက္သြင္းခဲ့သည္မို႔ ထပ္ေျပာဖို႔ လြန္းမာန္လုပ္ေပမယ့္ အေမက လက္ကာတားလာသည္။
“လူႀကီးေတြအခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးတာပိုေကာင္းမယ္ သားအျပင္မွာေစာင့္ေနႏွင့္”
ယုံလိုက္ဆိုသည့္သေဘာႏွင့္အေမက ေခါင္းညိတ္ျပလာသည္။ ေသြးပူခ်ိန္ဆိုေတာ့ လြန္တာေတြ၊ ရိုင္းတာေတြျဖစ္မွာစိုး၍ လြန္းမာန္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကိုတပ္ျပန္ေခါက္ကာ အေမ့စကားအတိုင္း ၿခံျပင္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အေမ့ကို ယုံၾကည္ပါသည္။ အေမသည္ သူ႕စိတ္ကို အားလုံးထက္သိသူမို႔ ေျဖရွင္းနိုင္လိမ့္မည္ဟုထင္ပါသည္။
“အရမ္းလန႔္သြားမွာပဲ သားတို႔ရဲ႕ဖြင့္ဟခ်က္ကိုၾကားေတာ့”
သံေျပေလးႏွင့္ ေဒၚလြန္းအခ်ိဳေသြးလိုက္သည္။
“သားတို႔ကို လက္မခံရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကို ကြၽန္မကိုေျပာျပပါလားရွင္”
“ေယာက်ာ္းေတြေလဗ်ာ”
“အဲ့တာက တကယ့္အေၾကာင္းျပခ်က္လားရွင့္”
ဦးဘုန္းက သက္ျပင္းခ်လိဳက္မိသည္။ တကယ့္အေၾကာင္းျပခ်က္က သားေတြရဲ႕ဘဝေတြေလ။
“တကယ့္အေၾကာင္းျပခ်က္က သားေတြရဲ႕ဘဝမွာ အမည္းစက္စြန္းသြားမွာမို႔ပါ၊ ၿပီးေတာ့ သဘာဝမဟုတ္တဲ့ ဒီအခ်စ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းေလွာင္က်မယ့္ဒီအခ်စ္ကို လက္မခံနိုင္ပါဘူးဗ်ာ”
ေဒၚလြန္း ၿပဳံးမိသည္။
“သားေတြဘဝမွာ အမည္းစက္စြန္းတယ္တဲ့လား ၊ ေနပါဦး အမည္းစက္ဆိုတဲ့အရာကို ဘယ္အရာနဲ႕မ်ားတိုင္းတာလိုက္တာလဲရွင္ သားေတြရဲ႕ ျဖဴ ျဖဴ စင္စင္ရိုးရိုးသားသားအခ်စ္က ဘယ္လိုမ်ား အညစ္အေၾကးနဲ႕ မဲသြားရတာလဲ၊ သဘာဝက အခ်စ္ကို မသတ္မွတ္ေပးပါဘူး ႏွလုံးသားက သတ္မွတ္ေပးတာပါရွင္”
