ေကာင္းထက္က ဘုရားတလ်က္ အေဖႏွင့္အတူ ၿခံထဲသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အရင္တစ္ခါဖ်ားတုန္းက အကိုလြန္းမာန္က ကူညီေပးဖူးသည္ဆိုေတာ့ အေဖက အျမင္ၾကည္သြားပုံပင္။ အခုလည္း ၿခံေရွ႕ထိ အတူလိုက္လာေပးသည္။ အကိုလြန္းမာန္က အေဖ့ကိုတိုင္မလို႔လားမသိေပ။ ျဖစ္လာမယ့္အေျခအေနေတြကို ေတြးမိေတာ့ မ်က္ရည္ဝဲခ်င္ခ်င္။ အေဖေတာ့ စိတ္ဆိုးေတာ့မွာပဲ။
“သား ေဝလြန္း ဘာလို႔အျပင္မွာေစာင့္ေနတာလဲ”
“အာ ဦးေလး”
လြန္းမာန္က ဆိုင္ကယ္ေပၚ ဖင္တင္႐ုံမွ် ထိုင္ထားရာကေန မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ေဘးမွာပါလာသည့္ တိုက္ပုံကိုၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းငုံ႕ထားေလရဲ႕။ ခ်စ္စရာေလး။
ခ်စ္ရသူဆီမွ လြန္းမာန္အၾကည့္လႊဲ၍ တိုက္ပုံအေဖဘက္လွည့္ကာ......
“ဟို ကြၽန္ေတာ္တို႔အတန္းက ျမန္မာစာကဗ်ာေဆြးေႏြးရမွာေလ တစ္ဖြဲ႕ကိုတစ္ပုဒ္ႏႈန္းနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းေဆာင္က်တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စကားေျပမျပန္တတ္ေတာ့ အခက္ေတြ႕ေနလို႔ အဲ့တာ တိုက္...အဟမ္း ေကာင္းထက္ကို အကူအညီလာေတာင္းတာ၊ ဝင္ရနိုးမဝင္ရနိုးနဲ႕ စဥ္းစားေနတာ အခုထိပဲ”
ခဲဆြဲထားေသာ ေကာင္းထက္စိတ္သည္ ယခုမွ ကင္းလြတ္ခြင့္ရသလို ဟူးခနဲ ေလမႈတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။ အကိုလြန္းမာန္က လာတိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဘဲ။
“ဒါမ်ား လာ လာ သား အထဲဝင္ခဲ့”
“ဟုတ္ကဲ့”
ႏွစ္ေယာက္သား လူႀကီးေနာက္ကေန အသာလိုက္ပါရသည္။ ေဘးကယွဥ္လိုက္လာေသာ တိုက္ပုံကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာငုံ႕ထားသည္မွာ ေျမႀကီးထဲနစ္ဝင္မတတ္။ ၾကည့္ေနတုန္းပင္ တိုက္ပုံက သူ႕မ်က္မွန္ကို လက္ညိုးနဲ႕ပင့္လိုက္သည္ေၾကာင့္ လြန္းမာန္ၿပဳံးမိရေသးသည္။
အရွက္ႀကီးသူေလးက ရွက္ေနေလၿပီ။ အူယားလာသျဖင့္ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ တိုက္ပုံပါးေပၚ လက္ညိုးနဲ႕အသာထိေတာ့ နစ္ဝင္သြားတာ ေပါက္စီေလးအတိုင္း။ အလန႔္တၾကား ေမာ့ၾကည့္လာသည့္ တိုက္ပုံမ်က္ႏွာေလး။ မေၾကာက္ေစရန္ရယ္ျပမိကာ ႏွာေခါင္းထိပ္လုံးေလးကိုပါ လက္ညိုးနဲ႕ တစ္ခ်က္ပြတ္ဆြဲလိုက္ေတာ့ ေရွ႕တည့္တည့္လွည့္သြားကာ သူ႕ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္ဖဝါးနဲ႕အုပ္ျပန္သည္။ လြန္းမာန္ ရယ္လိုက္မိျပန္ပါသည္။
