Singularity

34|Sakin Ol!

Bölüm 34|Sakin ol!!

-Jeonikook iyi okumalar diler...

|Bu bölüm sadece Cho Hee'nin anlatımındandır.|

Neden sahile gelmiştik?

Biz neredeydik?

Burada ne yapacaktık?

"Baba buraya ne için gel- BABA!! BABA NERDESİN!!! BABA!!"

Baba nerdesin?!!

"BABA!!!!! BENİ DUYUYOR MUSUN?!!! BABA HANİ BENİ BIRAKMAYACAKTIN! HANİ SONSUZA KADAR BERABER YAŞIYACAKTIK!!"

Hani benden bıkmazdın baba? Hani beni asla bırakmazdın? O zaman neden şimdi bıraktın?

"Baban seni sevmiyor Cho Hee! Aynı annen gibi."

Hayır, hayır babam beni bırakmaz. İşi vardır. Evet, yoksa söz verdi. Bırakmaz.

"Bırakmaz, bırakmaz. Bırakmaz!" Gözlerimi açtım. Baba beni niye bıraktın?

Arkama baktığımda, babamın uyuduğunu gördüm. Kâbus görmüş olmalıydım. Zaten 1 haftadır her gece görmüyor muydum?

Kendimi babamın kolları arasına bıraktım. Şuan çok korkuyordum. Ama sakin olmalıydım.

Evet! Sakin olmalı!!!

Sadece kâbustu. Gerçek değildi. Bu yüzden sakin olmalı ve korkmamalıydım.

Tam boynuna gelip,kollarımı doladım. Burdan hiç ayrılmayacaktım. Hemde tüm gün boyunca.

Sadece keman çalmaya gidecektim. Sonra hiçbirşey yapmicaktım. Ya kâbusum gerçek olursa? Tekrar o adamın yanına gidersem?

Hayır! Babam vermez ki?! Niye versin?!?!?!

Evet, babam vermez. Hem o beni seviyor. Birbirimizi seviyoruz niye tekrar o adama gitmemi istesin ki?

Söz de vermişti. Yani bırakmaz. Bu yüzden korkmamalıyım. Sadece uyumalıyım.

Beni asla bırakma baba.

...

"Yarın görüşürüz Cho Hee. "

"Görüşürüz abla."

El sallayıp, odadan çıktım. Babamın yanına gitmek istiyordum. Hâlâ korkuyordum.

Dün geldiğim kapıyı, tekrar gördüm. Galiba burdalardı.

"Biz ses çalışıcaz, sen dans mı? Edeceksin Kook?"

"Aynen hyung. Sonra hemen miniğimin yanına gidicem."

Abilerim çıktıklarında beni farketmesinler diye kapının arkasına girdim.

"Sesim berbat!"

"Umarım hasta olmam."

"Çok uykum var!!"

"Benim karınım aç ama!!"

Abilerim aşağa gidiyorlardı. Bende aralık olan kapıdan girdim. Sadece babam vardı.

"Kim o?"

Hızlıca yanına gittim. Ona artık sarılmak istiyordum.

"Miniğim."

Benim boyuma inince, direk kollarımı boynuna doladım. Beni bırakma baba.

"Miniğim?"

Kafamı da boynuna gömdüp, sımsıkı sarıldım.

"Gel odaya gidelim."

Gittiğimizde soru soracaktı ama ben cevaplamicaktım. Korkumu geçiremiyordum. Ya bırakırsa? Ya benden bıkarsa?

Bunu istemiyordum. Eğer o eve geri dönersem bana gene kızabilirdi, vurabilirdi.

Babamsa bana bağırmıyordu.

Beni bırakmaz değil ?

Odadan içeri girdik. Ne çabuk varmıştık.

"Miniğim?"

"Bana bak birtanem."

Kafamı kaldırıp, yüzüne doğru kaldırdı.

"Neyin var miniğim?"

Cevap vermedim. Konuşmak istemiyordum. Sadece sarılmak istiyordum.

"Güzel kızım, hadi bana neyin olduğunu söyle. Hm?"

Baba çok korkuyorum. Kâbuslarımın gerçek olmasından çok korkuyorum.

"Seni kıracak,üzecek birşey mi yaptık?"

Acaba sarılmak istediğimi söylesem mi?
Ne yapar ki?

"Meleğim. Sorun ne söyle bana?"

"Baba,"

"Söyle minğim."

"Sadece sarılsak?" Cevap vermeden kafamı tekrar boynuna gömdüm. Burdan ayrılmak istemiyordum.

"Tanrım! Hiçbirşey de demiyorsun ki?!! "

Kollarımı daha sıkı dolayıp, yanağına öpücük kondurdum. Korkumu ona sarılarak yenmeliydim.

28.05.2020

02.23

-Jeonikook