မောင့်ပင်လယ်နီ

စကားပန္းေတာအုပ္

အိမ္ေတာ္အေပၚထပ္သည္ ဘုရားခန္းက်ယ္ကိုပါ ထည့္ေရလွ်င္ ဆယ့္ႏွစ္ခန္းတိတိရွိ၏။ အားလုံးသည္ ဧည့္သည္ေစာင္သည္မ်ားအတြက္သာျဖစ္ဟန္တူသည္။ ေၾကးဝါေသာ့ခေလာက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ခတ္ထားေသာ္လည္း မနက္တိုင္းထိုအခန္းမ်ားအား အေစခံတို႔ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၾကသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးသည္။ ထိုအခန္းမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္စိတ္ဝင္စားဖို႔မေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ လူမရွိသည့္ ထိုအခန္းမ်ားထဲမွ အဘယ့္ေၾကာင့္ အစြန္ဆုံးအခန္းတြင္ ကြၽန္ေတာ့္အားထားသည္ကို နားမလည္နိုင္။ ျပတင္းမ်ားမ်ားပါ၍ ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းေသာ္လည္း အစြန္းဆုံးအခန္းမို႔ လူမရွိသည့္ စႀကံတစ္ေလ်ာက္ကိုေန႕တိုင္းျဖတ္ေလွ်ာက္ေနရသည္က မထိတ္သာမလန႔္သာ ရွိလွ၏။

ယေန႕ေတာ့ မိုးၿငိမ္သည္။ မိုးၿငိမ္သည္ဆိုရာဝယ္ မိုးမ႐ြာဟုကြၽန္ေတာ္မဆိုလို။ မိုးစက္ေပါက္တို႔က တေျဖာက္ေျဖာက္က်ေနေပသိ ထိုအသံတို႔က နားဝင္ပီယံအေနအထားမ်ိဳးေလာက္မွာရွိသည္။ သာယာသမွ် ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်၏။ ယေန႕မနက္ေစာေစာ ဘုရားဝတ္ျပဳရန္ ကြၽန္ေတာ္ ယမန္ေန႕ကထက္ေစာထ၏။ ေစာထသည့္အေလ်ာက္ပင္ မ်က္ႏွာသစ္ေရကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕သို႔ ေစာ၍ေရာက္၏။ သက္ေတာင့္သက္သာ အဝတ္အစားတို႔ကိုလဲကာ ဘုရားခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထည္ဝါ သပၸါယ္လွေသာ မုျဒာလက္ဟန္ျဖင့္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူသည္ အျဖဴေရာင္ၾကာပန္းအိုးတို႔အလယ္၌ သီတင္းသုံးစံပါယ္ ေန၏။ လက္ရာေျမာက္လွေသာ ထို႐ုပ္ပြားေတာ္ကိုၾကည့္သမွ် ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ေအးခ်မ္းလွ၏။

စကားဝါပန္းမ်ားက ပုံ႕ပုံ႕႐ုံ႕႐ုံ႕ရွိလွသည္။ ေဝေသာေမႊးေသာ , ေမႊးသမွ်သင္းေသာ စကားဝါပန္းမ်ား။ ဒီအခ်ိန္က စကားဝါပြင့္ခ်ိန္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ မိုးရာသီဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေခါင္းရင္းက ၾကက္႐ုံးစံပယ္ႏွင့္ ေတာင္ႀကီးစံပယ္မ်ားက အတုံးအ႐ုံးပြင့္လွသျဖင့္ ေမေမက ပန္းေမြ႕ယာ လုပ္ကာ ဘုရားကပ္တတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ကထြက္လာသည့္အခ်ိန္တိုင္ေအာင္ စံပယ္ပန္းမ်ားပြင့္၍ေကာင္းတုန္း ရွိေသး၏။ စကားဝါပန္းေတြ ဘယ္ကရသလဲဟု ေဒၚတင္ေမခက္ကိုေမးရန္ ေတးထားလိုက္ၿပီး ဘုရားကိုသာအာ႐ုံျပဳလိုက္ေတာ့သည္။