တင္းၾကပ္စြာ သိုင္းဖက္ထားတဲ့ လက္ေတြၾကားမွာ ကြၽန္ေတာ္ မရႉနိုင္မကယ္နိုင္။ ဘုရားေရ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဒီအိမ္မွာေနတာၾကာရင္ အသက္ဘယ္ကထြက္သြားမွန္းပင္မသိျဖစ္ေတာ့မည္ထင္သည္။
"ကိုယ့္ကိုအရင္လႊတ္!!!"
ေနာက္ပါးဆီကလူကိုေမာ့ၾကည့္လို႔ ျမတ္သူသံကုန္ေအာ္မိသည္။ လက္အားက နည္းနည္းေျပာေလ်ာ့သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ငုံ႕မိုးၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားက စူးႀကဳံႀကဳံ႕။ သူကမလြတ္သလို ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဖယ္မရေသာ လက္ေမာင္းၾကားထဲ ညွပ္ပိတ္ေနသည္။ ထိုစဥ္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရွိေနရာ စာၾကည့္ခန္းေရွ႕သို႔ လူတစ္ဦးေရာက္လာ၏။
မငယ္!
ၿခံဝင္းထဲက ပိန္းပန္းတစ္ေပြ႕တို႔က မိုးေၾကာင့္လားေဆးေၾကာခဲ့ေသာလားေၾကာင့္ေတာ့မသိ ေရစက္တို႔သီးလ်က္ရွိသည္။ ဘုရားပန္းလဲဖို႔ရာခူးလာဟန္တူသည္။ သံကတ္ေၾကးတစ္လက္ကိုကိုင္လ်က္သား။ မငယ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုျမင္ေသာအခါ မ်က္ခုံးတန္းကေလးေတြပင့္သြားသည္။ အုပ္လုံးသိမ္းထားေသာ သူ႕ဆံဖ်ားကို လက္ဖေႏွာင့္ျဖင့္ အသာသပ္ကာ
" အကိုျမတ္သူက ဧည့္သည္ပါ ကိုကိုေလး"
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕ကေနထြက္သြား၏။ ေဂ်ာ္ဂ်က္လည္ေထာင္ အညိုေရာင္ကေလးဝတ္ထားေသာ ေက်ာျပင္ျပည့္ျပည့္ကို ခဏသာျမင္လိုက္ရၿပီး မငယ္က ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ကေန ခဏအတြင္းမွာပင္ ခပ္သြက္သြက္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆြံအလ်က္သား။
ထိုအခါမွပင္ လက္တို႔က အလုံးစုံ ဖယ္လ်ားက်သြားသည္။ တုန္လႈပ္သြားေသာ ရင္ဘတ္ကိုခပ္ျဖည္းျဖည္းေလရႉသြင္းလို႔ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ရႉသံကိုမွန္ေအာင္ ျပန္ေလ့က်င့္ယူေနရတာေၾကာင့္ ထိုသူကိုခ်က္ခ်င္းစကားမျပန္နိုင္ေသးပါ။
"ေဆာရီး။ ဒီအိမ္မွာ လူစိမ္းတစ္ခါမွမျမင္ဖူးလို႔"
ကြၽန္ေတာ့္ထက္ရွည္လ်ားေသာ အရပ္ေၾကာင့္ အသံသည္ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးထိပ္နားဆီမွလာ၏။ အနည္းငယ္နီးကပ္ေနသျဖင့္ အဖ်ားခတ္လာေသာ ေလေငြ႕ေႏြးေႏြးကိုပါခံစားရသည္။ အေနာက္သို႔ ေျခႏွစ္လွမ္းခန႔္ဆုတ္ၿပီး ထိုလူငယ္ကိုေမာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ယခုမွပင္ အျပင္ကေန ေရာက္လာဟန္တူသည္။ သူ႕ဆံပင္တိုကပ္ကပ္က မိုးစက္တို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ေခ်ာင္းခ်င္း သုံးေခ်ာင္းခ်င္းပူးကာ ကပ္ေနသည္။ နားထင္စပ္မွ သြယ္စီးက်ေနတာက မိုးေရစက္ေတြျဖစ္မည္။ သားေရဂ်ာကင္မွာ တင္က်န္ေနေသာ မိုးစက္ေပါက္မ်ားကို ခလက္ျဖင့္ခပ္သာသာ ခတ္ကာခါ၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာင္းပန္စကား ခပ္တိုးတိုးဆို၏။
YOU ARE READING
မောင့်ပင်လယ်နီ
Randomဘဝကတိုတိုကလေး။ ခဏကလေးပဲ ကြင်နာချင်ရုံလောဘမှာ ပျော်ရွှင်မှုလေး နည်းနည်းဖြည့်စွက်လို့ရမလား။
