"Sen ve ben muhtemelen bir olamazdık." diye fısıldadı ve bana doğru eğildi, dudakları dudaklarıma değiyordu. "Ama seninle geçirdiğim her saniyeyi salisesine kadar seviyorum." titreyen dudaklarım söyledikleriyle biraz daha azıyordu ve ben kontrol alt...
Sol alt köşedeki yıldızı parlatarak destek olabilirsiniz.
Keyifli okumalar..
⏳
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
SIĞINTI
Hayat bazen fazlasıyla acımasız olabiliyor. Yıllarca kavga edip eğittiğini bile bir anda silip yok edebiliyor. Gaddar bir sevgili gibi boğazlayıp nefesini kesebiliyor. Bir oyuncak gibi eğlenip bir kenara atabiliyor.
Bana da bunu yapmıştı. Yıllarca kavga etmiş, eğitmiş, oynamış ve bir kenara atmıştı beni. Yolun en başına itelemiş her şeye yeniden başlamam için meydan okumuştu bana.
Bu meydan okumaya karşılık verebilecek kadar güçlü müydüm?
Ruhumu delik deşik eden onca şey bir hiçliğe karışıp zihnimin en ücra köşesinde benden saklanıyordu. Saklambaç oynayamayacak kadar yorgun ve yolun başındaydım.
Yere eğdiğim başımı yerden kaldıramayacak kadar aciz ve yalnız hissediyordum. İlk defa yalnız kalmıyordum ama bu çok başka bir şeydi.
Öğrendiğim şeylerin ağırlığı daha yeni yeni varlığını hissettirmeye başlamıştı. Hiçbir şey bilmediğim zamanlar daha hafif daha iyi hissediyormuşum bunu fark ettim.
Dolan gözlerimin akmasına engel olurken burnumu çektim.
Ağlamak sadece ruhumun yıpranmasına sebep oluyordu. Aslında ağlamanın insanı rahatlattığı falan yoktu. Bunu diyen hiç kimsenin buna inandığını düşünmüyorum.
Biz insanlar kendini avutarak hayata tutunmaya çalışan varlıklarız.
Bir düşünce girdabına düşmüş ve tekrar çıkamamışken kapının açılma sesiyle yerdeki gözlerimi korkuyla açtım.
İçimdeki korku pençelerini acımasızca bana saplarken sakin kalmak adına derin bir nefes aldım.
O adam tekrar gelmiş olamazdı değil mi?
Başımı yavaş yavaş yerden kaldırıp karşıya baktım. Kapıda dikilen Fezayı görmemle rahat bir nefes aldım. Bir anda beni kendine esir eden korkudan aynı hızla kurtulmuş olmam şaşırmama sebep oldu.
Kendime itiraf edemesemde Feza'nın varlığı beni korkutmuyor aksine güvende hissetmeme sebep oluyordu. Bu biraz can sıkıcı bir durum olmaya başlamıştı çünkü Feza'nın söylediği şeyler kendini doğrulamasına sebep oluyordu.
Henüz kapatmadığı kapının ardından dikkatlice bana baktı. Kapıyı kapatırken konuşmaya başladı.
"Ne yapıyorsun orada?" bir anda sormuş olduğu soruyla ne diyeceğimi bilemedim.
