"Sen ve ben muhtemelen bir olamazdık." diye fısıldadı ve bana doğru eğildi, dudakları dudaklarıma değiyordu. "Ama seninle geçirdiğim her saniyeyi salisesine kadar seviyorum." titreyen dudaklarım söyledikleriyle biraz daha azıyordu ve ben kontrol alt...
Sol alt köşedeki yıldızı parlatarak destek olabilirsiniz.
Keyifli okumalar.
⏳
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
OYUN
Tüm hayatınızın bir saliseliğine gözlerinizin önünden geçtiği anlar olur. Film şeridi gibi bir saliseliğine yaşadığınız her şeyi tekrar yaşamak her şeyi tekrar tatmak istersiniz.
Beynimi buna zorladım, beynimdeki tüm nöronlar işini gücünü bıraksın da bununla ilgilensin istedim. İstedim istemesine ama sadece istemekle kaldım.
Ben şu an o bir saliselik anlardan birindeydim ama hiçbir şey canlanmıyordu gözlerimin önünde. Yaşadığım hiçbir anı varlığını hissettirmiyordu. Bir film şeridi gibi geçip gitmiyordu gözlerimin önünden.
Film şeridinden çok boş bir kasetin umutla çalışmasını beklemek gibiydi her şey.
Ama umut boynu bükük bir çiçek gibi öne eğmişti başını. Ama umut bana ışık olmak yerine ona ışık olmamı istiyor benden yardım dileniyordu. Ben daha kendime yardım edemezken kendi ışığımı yakamazken bir başkasına uzanmaya çalışıyordum.
Silah sesleri durmaksızın gelmeye ve giderek artmaya devam ederken tam yanında durduğum duvara mermi isabet etti. Şoka girmiş gibi hiçbir şey yapamayıp olduğum yerde kalırken birisi beni kolumdan tutup çekti. Kendimi bir anda koridorun ortasında yerde uzanırken bulurken Feza'nın da üzerimde olduğunu fark ettim.
"İyi misin?" diyip beni kontrol ederken hiçbir şey diyemedim. Öyle bir donup kaldım ki hareket dahi edemedim. Feza bir şeyim olmadığını idrak etmiş olacak ki kontrol etmeyi bıraktı.
Şu anda uçuşan mermiler her yere isabet ederken kovanları koridora ulaşıyor ve yere çarparak büyük bir şiddetle yankılanıyordu.
Feza uzanabildiği kadar kapıya uzanıp kaldığım odanın kapısını kapattı. Gidecek diye beklerken bir anda yeniden üzerime eğilip kollarıyla beni sardı ve kendisini siper etti.
İçimde hiç sönmeyen ateşin daha fazla harlanmasıyla zangır zangır titremeye başladım. İçimde bir yangın vardı hemde hiç sönmeyen bir yangın ama ben üşüyordum.
Belki de korkuyordum bilmiyorum.
"Sakın kalkma burdan." kulağıma fısıldadı, cevap veremedim başımı sallayarak karşılık verebildim. Feza kendini üzerimden çekip kenara çekildi.
"Sakın." diye ekledi ve belinden silahını çıkardı. O beni aniden çektiği için nerdeyse yerde uzanıyordum. Olduğum yerden doğrulup sırtımı duvara yasladım. Feza yanımdam kalkıp merdivenlere doğru yürürken ne yapacağımı bilemedim.
