Don't Go

004

"Lay," tawag ko sa kanya pero diretso lamang siyang nakatingin sa akin.

When I realized kung ano ang itinawag ko sa kanya ay agad kong kinagat ang labi ko. Right, siya na nga pala si Yves ngayon. Hindi na siya ang Lay na kaibigan ko.

I walked towards him and hindi naman siya umalis sa pwesto niya.

"What are you doing here, Yves?" I asked when I approached him.

Inilingan niya ako.

"Dito ka rin ba nakatira sa village na ito?" I asked but he just shook his head once again.

Maaring nagpunta siya rito dahil inaalala niya ang childhood memories niya. Yet, kung tungkol nga roon, it means ay naaalala niya ako, right?

It's so pity of me on wishing someone dear in my heart to remember me.

"Are you crying?" seryoso niyang tanong habang nakaiwas ang tingin sa akin.

Inilingan ko siya. "This wasn't a big deal," saad ko at tumango na lang siya nang bahagya.

"Mira."

My eyes widened when he uttered my name.

"A-anong tawag mo sa akin?"

"Mira. That is also your name, right?" he asked as if it wasn't a big deal. Maybe it wasn't for him but it is for me.

"Naalala mo na ba ako?" I asked hopefully. Sana nga ay oo.

Kumunot ang noo niya. "Bakit? Dapat ba kitang maalala? Kaano-ano ba kita?" tanong niya dahilan upang mapayuko ako at mangilid ang aking luha sa aking mga mata.

That's for expecting once again, Venice!

Hindi na ako nakapagsalita at narinig ko na rin naman ang yabag niya papalayo sa akin hudyat na iniwan na niya ako rito.

I thought I will feel a little bit fine especially na nakita ko si Lay. I didn't expect that I will feel lonelier after our little interaction.

Ang gusto ko lang naman ay maging kaibigan muli si Lay but I think hindi na mangyayari muli iyon. Even if he remembers me, sa tingin ko ay hindi naman na kami magiging magkaibigan muli dahil sa nagbago na siya. He wasn't that the same friend I used to play with before. He wasn't Lay now. He is Yves; thus, I must accept such fact.

The week passed by just like a blink of an eye and now friday came. Our professors on different subjects just discussed and some only gave seatworks.

Magsimula ng tagpo namin ni Lay sa playground ay tuluyan na akong namulat sa katotohanan. We will never be the same again no matter how hard I tried. Hindi na siya ang kaibigan ko. Ibang tao na siya.

Pilit ko na lamang winawaglit ang isipan ko sa kanya at kay mommy. I don't want to feel lonely dahil baka ma-distract ako sa goals ko. To graduate with flying colors and to affix that three letter word to my name are my goals as of the moment.

Nasa CC kami ngayon dahil sa PE subject namin. It was almost time kaya lahat kami ay excited na matapos na ang klase.

"Before I dismiss, I just like to announce that next week, each of you will perform the different dance steps I taught you for the whole week," ma'am Rita said and most of my classmates groaned because of that.

"This shall be perform by partner."

Agad kaming nagkatinginan ni Kit at nauunawaan na namin agad ang ibig namin iparating sa isa't isa. Ever since when we were highschool, kapag may tasks na choose your own partner, it will always be me and Kit. There's an unwritten rule on that.