013

65 18 3
                                    


"I have good news for you," Kit said while smiling widely.

Tumigil ako sa paglalakad at hinarap siya. "And what is that?"

"I passed."

My eyes widened at what he said.

"Talaga?" hindi ko makapaniwalang saad.

"Wala ka naman kasing belib sa akin.," aniya at mababakas pa roon ang kayabangan. Well, he's good naman talaga kaya there is really something for him to brag about it. Hindi rin naman nakakainis ang pagyayabang niya dahil hindi naman siya normally ganoon.

"I know that you can do it. Pero sana lang ay huwag mong pababayaan ang pag-aaral mo," I said as we continue walking.

Patungo kasi kami sa library dahil vacant namin. Nasasabi na nga na ang first and second floor ng library ay para sa accountancy students dahil halos lahat ng naroon ay ka-course namin. Ang third floor ang madalas na nagagawian ng ibang kurso. Isa pa ay karamihan talaga sa course namin ay grade conscious kaya naging tambayan na ang library. Kahit ayaw mong mag-aral ay mapapa-aral ka bigla dahil kahit saan ka tumingin ay abala sa pag-aaral ang mga estyudante na nasa library.

They also say that first year is the toughest dahil dito masusubok ang determinasyon ng isang accounting student. Based on the previous years, almost half of the first year students are the only one who will be able to continue to second year of this same course.

My goal isn't only passing. I need to go beyond that.

"Of course, studying is still my top priority."

I smiled on what I heard. "Good."

Nang makapasok kami sa library ay pinili na lamang namin sa first floor and we sat at the farthest part of the library. Ipinasak ko na ang airpods ko sa aking tainga upang makinig ng classical music at nagsimulang mag-aral.

After an hour, we decided to take our lunch at the cafeteria. Dito kami madalas kumain dahil sa hindi na namin kailangan magsayang ng maraming oras para lamang kumain sa labas. Kung may kayang gawin upang makatipid ng oras ay ginagawa namin. We needed to manage our time effectively and efficiently. Although sometimes, those two often overlaps.

I saw Lay walking and holding the plate on his hands. Dahil sa twelve o'clock na ay wala na rin siyang makitang maupuan. I decided to call him.

Nang tumingin siya sa gawi namin ay binigyan ko siya ng ngiti kasabay ng pagwagayway ko ng aking kamay. "Dito ka na kumain sa table namin. Mukhang wala kang mauupuan eh."

Inilibot niyang muli ang mata niya at nang makita niya na tama ako ay lumapit siya sa table namin.

"Is it really ok for me to dine with you two?"

"Oo naman. Di ba Kit?" I said as I transferred my gaze to Kit with my slightly widened eyes.

"Ah... Oo."

Ibinalik ko naman muli ang tingin kay Lay at nginitian siyang muli. "Sige na. Upo ka na."

Agad niya naman akong sinunod at umupo na. Nagsimula naman na siyang kumain habang ako naman ay nagpatuloy na rin.

I heard a deafening silence in our table. No one dared to break it.

"Ah kumusta naman ang quiz sa oblicon, Yves?" I asked.

I know it's lame pero wala akong ibang maisip na sabihin o itanong eh. I couldn't bear to have this kind of atmosphere especially to the two of my most favorite persons.

Napatingin siya sa akin. "It was fine."

Tumango naman ako.

In-expect ko na rin naman ang sagot niyang iyon. He was very good once he was called in the recitation. His diction and explanation was very precise. Even our professor is amazed by his answers.

Don't GoOù les histoires vivent. Découvrez maintenant