Don't Go

007

Palabas ako ng bahay kanina nang makasalubong ko si Katrina. I saw her scanned my whole frame and then she rolled her eyes at me. Hindi ko na lamang siya pinansin at nagtungo ako sa labas ng bahay upang sumakay sa sasakyan sapagka't ihahatid ako ngayon ni daddy.

I know that Lay is an excellent dancer kaya I need to give my all upang hindi naman ako maging kahiya-hiya sa performance namin.  I admit that I am not that good and I have no passion for dancing but I'll do my best for us to have an spectacular performance that will lead us to have a high grades.

High grades.

Yes, that will be my motivation.

I kissed my father goodbye when we arrived at the facade of Lay's apartment before I went out of the car.

Dahil sa mas kumportable ako sa dress lalo pa at sasayaw ay pinili ko na lamang magsuot ng mint green sleeveless dress and I partnered it with a brown sandals. Tinali ko na rin ang buhok ko into a pony tail upang hindi na iyon makagulo pa sa practice.

I texted him na nasa labas na ako ng gate. But after twenty minutes ay hindi pa rin siya lumalabas. Ayoko naman i-text siya maya-maya dahil baka mainis siya sa akin. Isa pa ay nag-text din naman ako sa kanya nang papunta na ako rito.

After fifteen more minutes, tumunog ang cellphone ko at nakita kong tumatawag siya kaya agad ko naman sinagot.

"I'm sorry. Kakagising ko lang kasi. I'll be right there," aniya at hindi pa man ako nakakapagsalita ay bumukas na ang gate at inilantad si Lay na magulo ang buhok. It looks like that he immediately went straight here just to open the gates.

Ibinaba na namin ang telepono nang makita na namin ang isa't isa.

I just stared at him. Bakit kahit bagong gising ay ang kisig niya pa rin? Gosh, I'm adoring his appearance so much. Pinaalis ko na lamang ang mga iniisip ko sa aking brain.

Good thing ay nagsalita na siya.

"Come in," he said as he gave way to me. I simply nodded and entered.

Pinaupo naman muna niya ako sa parehas na couch kahapon.

"I'm really sorry. Hindi ko in-expect na matatanghalian ako ng gising," he said and by the sound of his voice, I can really feel his sincerity in it.

It wasn't his fault anyway so there is no need for me to get angry because of insignificant reasons.

"Ok lang. Sa tingin ko ay dapat ka munang kumain ng breakfast."

He nodded. "Kakain na lang ako ng toasted bread then I will start cooking our lunch tutal ay lampas alas diez na rin naman."

Tumango na rin lang ako sa kanya. "I-pra-practice ko na rin iyong mga steps."

He went to the kitchen after I said those words

Kailangan namin magdouble time ngayon dahil sa wala naman kaming masyadong na-accomplished kahapon. Ilang beses akong nagkamali then umalis agad ako nang mga bandang alas tres upang magpunta sa university. At ngayon ay late na naman kaming makakasimula.

Dala-dala ko ang iPad ko at sinimulan ko nang panoorin muli ang video at ginagaya ang kada moves ng babae. Still, nahihirapan pa rin ako.

I am really not born to be a dancer.

Yet, me being me. I will not stop until I got it perfect.

I tried and tried.

Inuulit ko ang steps upang talagang maitama ko na.

Nang makuha ko na ang steps na pinakanahihirapan ako ay agad akong napapalakpak sa tuwa.

"It looks like, nakuha mo na ah."