Don't Go

012

I am sitting on my seat with hands on my cheeks. Napaaga naman ata ako ng sobra ngayon dahil ako pa lamang ang nasa room. Imbis na mag-aral ay nakatingin lamang ako nang diretso sa board.

Hindi ko maiwasan isipin ang nangyari ng isang araw.

I know, hindi dapat ako makaramdam ng awkwardness dahil sa magkaibigan kami yet why do am I thinking deeply about our stares?

Best friend ko si Kit. Nothing more.

And he also saw me as his best friend also.

After our short stare at each other, he managed to remove the awkwardness between us.

"Kahit kailan talaga. Mapanakit ka, Ven," naiiling niyang wika at sinamahan pa ng malakas na tawa.

I looked at him annoyingly. "Tawa pa."

"Heto naman." He paused. "Pero going back. So naghahanda pala kayo para sa debut mo?"

Tumango naman ako. "Actually, Parisian nga ang napili kong theme."

"Oo nga. Bagay sa'yo. Ang hopeless romantic mo eh," he added. I just glared at him.

Itinaas niya ang dalawang kamay niya upang ipahayag na suko na siya. "I'm not saying anything bad."

I sighed and continue on speaking while I bring my eyes on the front. "Pinipilit ako ni Paris na pumili ng escort ko. Ang sabi ko nga ay pwede naman na wala."

"Eh may napili ka na ba? O sigurado ka na hindi ka kukuha ng escort?"

Nagkibit-balikat ako.

"I can be your escort if you want," aniya dahilan upang mapatingin ako sa kanya.

"Iyon ay kung gusto mo lang naman. I guess I am the closest guy you have beside your father," hindi niya makatingin na paliwanag sa akin. Napansin ko rin ang namumula niyang pisngi at tainga na halata sapagka't maputi ang kanyang balat.

Napatawa na lamang ako nang mahina habang pinagmamasdan siya. "Are you shy?" tukso ko pa sa kanya.

Kahit tinukso ko siya ay hindi pa rin niya ako tinitingnan.

But come to think of it. There's no one who could perfectly fit the role of being my escort except him. I had known him for so long; thus, he's a good choice.

"Kit," mahina kong tawag sa kanya dahilan upang mapalingon siya sa akin.

"Of course you can be my escort," I said as I smiled widely at him.

He gaped at me for a couple of seconds before he gave me his charming smile.

"Aba, Ven. Kailangan mo muna akong pilitin," anito at tumawa pa.

"Ikaw ang nag-offer tapos pipilitin ka pa pala. Pambihira," naiiling kong wika.

As the room was slowly being filled with students, I looked at my rosegold Daniel Wellington watch that is located on my left wrist. Kaya pala rumarami na kami rito dahil malapit na rin magsimula ang aming unang subject.

"Good morning," I greeted Lay when he sat at the chair beside me.

"Morning," he shortly replied without even glancing at me. Bahagya naman akong napanguso dahil sa inakto niya but at least he replied at my greeting.

After noong presentation namin sa PE ay medyo mas nakakausap ko na siya compared ng mga first few days of school. Yet, I know I should still not expect out of it. Si Yves na ang kaklase at nakakasalamuha ko ngayon, not Lay who is my childhood friend.

When I smell the familiar sandalwood scent, I know exactly who arrived.

"Ven."

Napatingin ako sa aking kanan at doon ko nakita ang nagmamay-ari ng mamahaling pabangong iyon.