Don't Go

032

I sighed when I reach my destination. I immediately went to that familiar golden-colored gate and pressed the doorbell. I stomped my feet while waiting. Ilang minuto lang akong naghintay pagkatapos ay pinagbuksan na ako.

"Oh, Venice, hija. Napadalaw ka. Matagal-tagal ang huling punta mo rito ah," ani tita Paula at iginaya ako sa loob.

"Si Kit po?"

"Nasa kwarto niya. Sandali lang at tatawagin ko." Pagkatapos ni tita na sabihin iyon ay pumanhik na rin naman siya sa taas.

I roamed my eyes in their house as I sat on their sofa. I miss going here. Hindi ko na kasi madalas magawa nang tumungtong kami ng first year college lalo na't sa mga nangyari sa nagdaang mga linggo. Wala pa namang pinagbago ang bahay nila. May nakadagdag lang ng kaonting dekorasyon but basically, it still looks the same.

"Ven?" gulat na wika ni Kit kaya naman nang lingunin ko siya ay binigyan ko siya nang matamis na ngiti.

"Sige. Pupuntahan ko lang si manang Letty sa kusina at nang matulungan ko na," paalam ni tita Paula at umalis na.

Nakita ko pang nag-aalangan si Kit kung uupo ba siya sa tabi ko kaya naman agad kong tinapik iyon upang umupo na siya.

"Ah... ba't napadalaw ka?" tanong niya habang hindi makatingin sa akin.

"Gusto ko lang sanang sabihin na hindi na natin kailangan pang mag-iwasan dahil nagkabati naman na kami ni Paris. She already accepted the fact that you only saw her as your little sister. Iyon ay kung ayos lang naman sa iyo?" I said while looking at him.

He directed his eyes on me also. Then his lips formed a genuine smile.

"Of course it's fine with me. Masaya ako na hindi na natin kailangan iwasan ang isa't isa," he said yet I saw sadness in his eyes.

"Why? Is there something wrong?" nag-aalala kong tanong sa kanya.

Agad naman niya akong inilingan. "Masaya lang ako na balik na tayo sa dati."

And then, it hits me.

Nahulog na nga pala ang loob niya sa akin. Maybe he's hurting because he thinks that we're back as friends again. I cherished him but I know that I can only offer him friendship. Nothing more.

"Kit."

"Hmm?"

"I can stay away from you again if that is what you want," I said and  fear succumbed his eyes.

"Ven, huwag naman. Kasasabi mo lang na hindi na natin kailangan iwasan ang isa't isa pero babawiin mo naman pala agad."

I shook my head instantly. "Iniisip lang kita. Paano kung mas lalo ka lang masaktan kapag kasama mo ako? I don't want that. I don't want seeing you in pain especially if it's because of me."

"Totoo. Mahal kita. Pero kung hindi ganoon ang nararamdaman mo sa akin ay hindi ko naman ipagpipilitan na mahalin mo rin ako. Staying with you and being by your side is fine with me as long as you won't avoid me again. I don't want to experience hell once more."

It hurts me to hear him said those words but I can't do anything about it than to abide with whatever he wants me to do.

I smiled. "Oo. Hindi na kita iiwasan ulit kung iyan ang gusto mo."

Niyakap niya naman agad ako. "Thank you, Ven. Hindi mo alam kung gaano mo ako pinasaya."

I chuckled at him.

Ako rin. Masayang-masaya dahil kasama ko na ulit ang best friend ko. Siya na simula pa lang ay naging sandalan ko na. Siya na naging tagapunas ng kada luhang tumutulo sa aking mga mata. Siya na pinaramdam sa aking hindi ako nag-iisa.