Season 1 Chapter 8: Dovi's Enemy

31 17 17
                                    

Moerani's Point Of View

I OPENED my eyes as I felt something tickling my feet. I chased my breathe as I saw him again. He's still have that creepy smile. He's grabbing me. I can't breathe.

I decided to go asleep again as I thought this was just a nightmare. As I woke up, I can feel his embrace again. He's still grabbing me.

I still can't breathe. As if something is stuck inside my lungs. “This is just a nightmare.” I exclaimed.

I rushed towards my door where I can finally escape him.

But I can't. I can't escape him. I was his prisoner.

I chased my breath as I finally wake up again. This time, no one's around. He finally banished. Napahawak ako sa diddib ko habang hinahabol ang hininga ko.

“What's that?” napahawak na lamang ako sa ulo ko nang maramdaman ang labis na pagsakit nito.

My gaze is locked up in the ceiling when someone knocked me down back to bed. He was a really dark, shadow. He's trying to kill me by choking me. I really can't breathe.

“Moerani! Moerani!”

My Mom's voice is all I can heard at the moment. Hindi na talaga ako makahinga. My eyelids became heavy as if tears are really falling from it.

“Rani! Wake up!” kaagad akong napahawak sa dibdib ko nang makita ang mukha ni Mommy. She's really worried of me. She then hugged me and tears starts to fall from her eyes.

“I'm really worried about you. Hindi ka magising kanina.” ang sabi ni Mommy habang hinihimas ang likod ko.

“You can't breathe properly too.” ang padagdag niya.

Hindi ko alam kung ano ang nangyari. Ilang beses akong nagising sa panaginip na iyon at palagi ko siyang nakikita. That shadow is really haunting me.

Kaagad kong inilibot ang paningin ko sa buong paligid, checking if that shadow is in here, hiding.





“NINETY-FIVE, Ninety-six, Ninety-seven.” I count as I locked my gaze at the trees we're passing by. Kanina ko pang ginagawa ito dahil hindi na naman ako mapakali. Wala akong lakas para sabihin kay Mommy ang mga bagay na nangyayari sa akin.

Everything was not real. That creature is just a figure of my imagination. He's not real. Nonsense naman kapag sinabi ko pa kay Mommy. Sigurado naman akong mapagkakamalan na naman niya akong nagdu-drugs.





“HEY, Rani!” first name basis tayo? Napatingin ako sa tumawag sa akin. Kakadating ko lang sa school namin at didiretso na sana ako sa library.

“I'm sorry for yesterday. By the way, nakuha mo ba iyong peace offering ko na galing kay Lhej?” hindi pa rin mawala sa isip ko iyong nangyari kahapon. How she scream in top of her lungs and how blood came out of her eyes.

Pinagmasdan ko muna ang mga braso niya. Kumunot ang noo ko nang mapansing wala na siya ni isang galos dito. Napa-praning na ba ako at kung ano ano na naman ang nakikita ko?

“Yes. Natanggap ko. Thank you.” ang sabi ko at saka hindi na siya pinansin. Hindi ko naman talaga tinignan iyong loob noong box. Wala akong balak.

“It seems that you didn't open it, Rani.” ang sabi ni Braighd habang maarteng pinitik ang kamay niya.

Please stop with the first name basis. Hindi tayo close, okay?

“I don't have time for it. Sorry.” ang sabi ko at saka inayos ang pagkakasabit ng bag ko sa balikat ko. I'm just wearing a blue pants partnered with my black shirt and a necklace. Naka-puting rubber shoes lang din ako dahil wala pa rin akong school uniform.

When Midnight Falls Where stories live. Discover now