When Midnight Falls

Season 1 Chapter 12: Everyone Isn't Real

Moerani's Point Of View

"CLAN? A-anberge. That's the name." I stutter as I answer her question.

"Anberge?"

Napatingin na lamang kaming lahat sa lalaking nagsalita sa may platform. It was the President. I think he's saying something.

"Salvete! Devillions! Nocte cruenta habemus. Benedixitque est anima nostra sit cum sanguis est mortalium."

Napanganga na lamang ako sa tabi nang wala ako ni isang maintindihan sa mga sinabi niya.

"Moerani."

He's here. Watching me. We exchanged glances and all I can see in his face is his red shadowy eyes. He's just standing there beside the President as if he was invited at the party.

"Moerani. Don't let everybody fool you."

I locked my gaze at him. Hindi ko maialis ang tingin sa kaniya at maging sa President. He's really something. He's telling me something.

"Let's just enjoy the night, Devillions!" kaagad na nagpalakpakan ang mga tao sa hall nang matapos na mag-speech si President Leivel.

"Moerani. Are you okay?" bumalik na lamang ang isip ko sa realidad nang tawagin ako ni Mommy. Napatingin din tuloy si Verrichia sa akin na mas lalong nagpataas ng balahibo ko.

Verrichia is really something. I can sense it.

Kaagad kong tinignan muna ang phone ko. It's still five minutes after ten. Masyado pang maaga.

"Magc-c.r muna ako, Mom. Excuse me." ang sabi ko at saka nagmadaling tumayo. Naramdaman ko ang patuloy na pagtingin sa akin ni Verrichia kaya mas binilisan ko ang lakad.

TUMAMBAD sa akin ang isang babae na nasa may tapat ng sink. Busy siya sa pag-aayos ng sarili niya at sa tingin ko ay hindi niya ako napansin na dumaan sa likod niya.

Walang vacant na cubicle kaya ilang minuto din akong naghintay sa may labas.

"Hey, newbie. Do you have a guy?" napaturo ako sa sarili ko nang bigla nalang na magsalita iyong babae na kanina pa inaayos iyong hitsura niya sa may salamin.

"Me?"

"Yeah? Who's with you?" ang sabi niya. Kahit na naka maskara siya ay nahahalata ko naman kung gaano siya kaganda base sa postura niya at sa mukha niya.

"I'm with my Mom."

Umiral ang nakabibinging katahimikan sa buong silid. Ni wala akong naririnig na kahit na anong ingay at tanging ang pagtibok lang ng puso ko ang naririnig ko.

Nang may makalabas naman na babae sa isang cubicle ay kaagad akong pumasok. Ihing ihi na talaga ako kaya binilisan ko na.

"That girl's smell is different." narinig ko iyong babae na kanina ay kumakausap lang sa akin.

"She's a human, Lamia." napatakip na lamang ako sa bibig ko nang makarinig ako ng mga tunog sa labas ng cubicle ko.

Tunog iyon ng laman na napupunit. I can hear fleshes and some liquid all over the place. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa labas pero isa lamang ang alam ko, baka mamaya na ako lumabas.

I covered my ears as I heard someone growling. Palakas ito ng palakas, palapit ito ng palapit sa direksiyon ko. Pinilit kong hindi mapasigaw sa cubicle ko nang may biglang kumatok ng malakas sa may pinto nito. 

Kaagad kong naitaas ang tingin ko sa may kisame nang makakita ako ng ulo ng tao na dumudungaw doon. "Please calm down, Moerani. Calm down." ang sabi ko sa sarili ko. Halos mawalan naman ako nang hininga nang sa huli ay makita ko ang nagmamay-ari ng ulo na iyon.