KABANATA 33

104K 3.4K 483
                                    

I heard a familiar voice in my deep sleep. He kept talking and mumbling which I focuslly listened. Marahan kong binuksan ang aking mata at tumambad sa akin ang nakangiti niyang mukha.

Awtomatiko akong napangiti, pakiramdam ko ay biglang gumaan ang pakiramdam ko bagamat nakakaramdam ako ng sakit sa may bandang tiyan ko.

"So, you already like me back then?" mahina at magaspang na wika ko.

Kita ko ang saglit na paninigas ni Andrei saka siya marahang tumingin sa akin. Bakas ang pagkagulat sa mukha niya kaya naman agad akong napangiti. Nagsimulang magtubig ang kanyang mata. Ramdam ko ang takot at pag-aalala sa kanyang paningin kaya naman marahan kong inabot ang mukha niya para haplusin.

"Hey, baby," masuyong tawag ko.

Nagsimulang magpatakan ang mga luha niya dahilan para mapaiyak din ako kasabay niya. He held my hand and kissed it.

"Akala ko mawawala ka ulit sa akin," natatakot niyang usal.

Pinunasan ko ang mga luha niya at ngumiti. "Sorry," I said sincerely. "Sorry for leaving twice. Sorry for not choosing to stay."

He shook his head and held my hand tight. "No need to be sorry, baby. I understand," he assured and kissed my head.

"Where's Mom?" kinakabahan kong tanong nang muling naalala ang mga nangyari.

"Don't worry, she's safe. Magkasama sila ni Adrian," he replied.

Napahinga ako nang maluwag dahil doon at saka tumingin sa kanya. "What happened? Why am I still alive? I mean, it's impossible, I saw how he aimed that gun on my head," nagtataka kong ani.

"He aimed it, but I was fast enough to shoot him first that's why you got shot on your stomach instead," he explained and planted a kiss on my hand again.

"Is Rozz... dead?" alanganin kong tanong.

He's still my friend although I loathed him for what he did.

Umigting ang kanyang panga at tumango bilang tugon. Napapikit ako at huminga nang malalim. Nanghihinayang. Kumakalma.

Siguro nga ganito maningil ang karma.

Wherever you are right now, Rozz, I hope you'll find your happiness.

"Are you mad?" he asked.

I opened my eyes and looked at him. He seemed bothered by my reaction. I smiled at him at pressed his hand back.

"I just prayed for his soul," I stated.

Agad na pumungay ang mga mata niya habang nakatitig sa akin. "You are such a nice person, wife. Indeed you are, like an angel in disguise," puno ng paghanga niyang wika at ngumiti.

Napahawak ako sa aking tiyan nang kumirot iyon dahil sa aking pagtawa.

"You should rest more, baby. I'll call Mommy and the others to inform that you are already awake," he stated.

Tango lang ang ginawa ko at ginawa ang gusto niyang mangyari. Humiga ako nang maayos at nagsimulang mamahinga. I saw Andrei's tapping on his phone before I fell asleep.

NAGISING ako sa pakiramdam na may humahaplos sa aking mukha. Idinilat ko ang aking mga mata at tumambad sa akin si Mommy na maluha-luha habang nakangiti sa akin.

"Did I wake you up?" malamyos na tanong niya.

Napangiti ako at hinawakan ang kamay niyang nasa mukha ko pa rin. "Thank God you are safe, Mom," I uttered.

"I'm sorry, my princess. Wala akong nagawa para sa iyo," mapait na sabi niya na agad kong inilingan.

"You, being safe, was already enough, Mommy." I stared at her then smiled. "I can't afford to lose you, Mommy," I continued.

C H A I N E D  (MarriageSeries#1) -COMPLETEDTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon