Eumoirous (ICS #1)

Chapter 26

Chapter 26

Sama ng loob

Tahimik kong pinakititigan muna ang pagkain sa harap ko bago ako nagsimulang kumain.

Nakayuko lang ako habang nagsisimulang iangat ang kutsara ko. Simula ng sinabi sa akin iyon ni Thaurn, hindi ko na muna siya tiningnan ulit. Hindi ko siya kayang tingnan ulit.

I could tell he was probably angry at me. I expected that. But it still hurted when it came from him personally. Even though I've already talked myself through this, may sakit pa rin akong nararamdaman kapag nakikuta ko kung paano makitungo sa akin ngayon si Thaurn.

I felt bad for actually making my excuses for him. Na baka ay hindi naman talaga siya galit sa akin, na baka hindi galit ang rason sa likod ng ganitong pakikitungo niya sa akin. I sighed. If not anger, ano pa ba ang rason para maging ganoon si Thaurn sa akin?

Masyado ata akong nakampante sa pakikitungo sa akin ng magkapatid na de Leon. It didn't seem like they held grudges at me for leaving so suddenly and not being able to contact them after four years.

And Thaurn... Thaurn doesn't hold grudges. As far as I could remember, hindi siya mahilig magtanim ng galit sa ibang tao. Sinabi niya na iyan sa akin noon, na wala siyang oras para magkaroon ng sama ng loob sa kapwa.

But, that memory was years ago. Maybe his point of views changed? Baka.. natuto na rin siyang magtanim ng sama ng loob?

But everything will be fine. Right. I shouldn't get sulky now. Hihingi na lang ako ulit ng tawad.

I would apologize again, but not for now. I will tell him, eventually. Alam kong kapag humingi na ako ng tawad sa pag-alis ko, may kaakibat iyon na eksplenasyon kung bakit ako umalis.

At hindi lang para doon. Pati na rin ang apat na taon na hindi ko man lang siya kinausap. It was four years. Four years of not reaching out to him.

For tonight, I should keep things professional and not include any personal agenda in this meeting. Siguro sa mga susunod na araw, I'm mentally and emotionally prepared to tell him. Pero hangga't hindi pa ako handa, all I could do was say sorry. And that was my plan, for now.

Ipinikit ko muna ang mata ko at sumubo ng dinner ko. Mabagal ko itong nginuya habang pinagmamasdan ang iba kong kasama rito sa Castilla's.

Marami sa kanila ang tapos na kumain kaya naman ay nakikipaghalubilo na sila sa isa't isa. Samantalang ako ay hindi pa nga sigurado kung mauubos ko ba ang kalahati ng pagkain ko.

Narinig ko ang pagtunog ng upuan ni Thaurn. Sinulyapan ko siya at nakitang tumayo siya at umalis. Agad agad kong ibinalik ang tingin ko sa pagkain ko, hindi ko na sinundan kung saan siya pupunta.

Bumalik na lang ako sa pag-nguya ng kinakain ko. Wala namang kumakausap sa akin dito, siguro ay dahil hindi pa nga ako tapos kumain. Si Liandel, ayun at abala rin sa pakikipag-usap.

While I was slowly chewing my food, a restaurant staff suddenly came to me.

"Ma'am, is there anything wrong with your food? Do you perhaps want to make a request?" Magalang na tanong niya sa akin.

"No, no! Everything is fine. The food is actually good, I just don't have the appetite. Baka dahil lang sa jetlag," mabilis kong sabi.