Chapter 31

82 7 0
                                    

Chapter 31

Party


"Anong ginagawa mo kina Aling Lita?" Bungad ko kay Thaurn nang makapasok kami sa sasakyan.

He was buckling his seatbelt while he lazily looked at me. It was as if I said something ridiculous.

Tahimik lang kaming dalawa nang sinimulan niya nang paandarin ang sasakyan. I was already cautious of his silence. Para bang nagagalit ulit siya sa akin. I thought we were fine already? But his furrowed brows and serious eyes told me otherwise.

"Look, hinatid ko lang naman talaga si Aling Lita sa bahay nila dahil dumidilim na at mukhang nag-aalala na rin ang mga anak niya sa kaniya. I offered to help her and in return, she asked if I wanted to stay for dinner."

I explained but it looked useless. Parang hindi naman interesado si Thaurn makinig.

Why was he there anyways? Baka tama si Lia na sinusundo ako ni Thaurn? Pero bakit naman. He doesn't even text me, let alone call me. Mabuti nga at hindi ko pinalitan ang cellphone number ko. Iyong kaniya ay mukhang bagong number na nga eh. Good thing that I saved his new number when I asked Architect Palma.

"Aren't you gonna tell me why you went there?" I tried asking him again.

But his eyes remained on the road. Ano ba ang problema niya? Pinuntahan niya ako roon, pinasakay sa sasakyan niya, tapos hindi niya ako papansinin? Hindi ko siya maintindihan.

"Thaurn," I called but still no response.

I heaved a sigh before crossing my arms in front of me. I can't believe that for a moment I forgot how different Thaurn treats me now. It was as if we were better of as strangers. Lagi kong nalilimutan kapag naririnig ko ang mga kuwento ni Aling Lita. I remember how warm and welcoming Thaurn was.

Fine. I couldn't take it any longer. The silence was already getting to me.

"Saan tayo pupunta, Thaurn? Hindi ba't sabi mo ay may pupuntahan ka?" Baling ko sa kaniya.

I remember him telling Aling Lita earlier na hindi siya makakasabay sa dinner nila dahil may pupuntahan pa siya. Ganoon din ang sinabi niya sa akin kanina sa clinic niya kaya naman ay hindi rin natuloy ang suggested dinner ko sana.

Maybe at this moment, I was like a ghost to Thaurn. Parang wala lang ako rito habang abala siyang nagdadrive papunta sa kung saan.

Tumingin ako sa labas ng bintana at napansing malapit na kami sa Tagan.

"Hey, just drop me off here," sabay turo ko sa labas. "I'll walk or magtatricy na lang. You should go to where you're going."

Yeah. Ibaba niya na lang ako rito at magco-commute na lang ako pauwi. Kaysa naman ganitong hindi ko na nga alam kung saan kami pupunta, hindi niya pa ako linilingon man lang. I mentally shook my head as I thought about all this.

Was he mad again because he's always mad at me? Or was he mad for other reasons? Kung ano man ang 'other reasons' na iyon, mas magandang mapag-usapan naming dalawa para maayos namin.

Still, no response from Thaurn. I didn't get why he was acting so cold to me right now. In fact, kahit noong mga nakaraang araw na alam kong galit siya sa akin ay kahit papano'y kinakausap niya man lang ako. Pero ngayon, ni sulyap man lang wala!

"You know what, Thaurn? Kung hindi mo pa rin talaga ako kakausapin better stop the car and drop me here. I'll just–"

Nagulat ako nang biglang bumaling si Thaurn sa direksiyon ko.

"You'll what? You'll walk your way home again in the dark? No. Ihahatid kita pauwi."

Napakurap kurap ako sa sinabi niya.

Eumoirous (ICS #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon