Başına Belayım | Texting ✔︎

|28|

Şerife: O abin ne dedi öyle?

Siz: Ne dedi?

Şerife: Benden hoşlandığını mı ima etti yoksa ben mi yanlış anladım?

Siz:

Siz: Evet onu ima etti dengesiz.

Siz: Sana değil bana söyledi hem.

Siz: Kanka sen daha iyilerine layıksın, abimi boşver ya. Bununla bir ömür geçmez. Bak ben ömrümün yarısını geçirdim, oradan biliyorum yani.

Siz: Biraz da tecrübe konuşuyor.

Şerife: Oha cidden dedi yani.

Şerife: Bunu biraz sindirmem lazım galiba. Öküzlüğünü sonra düşünürüm.

Siz: Asıl sana oha lan!

Siz: Bana demediğini bırakmadın abimle seni şipliyorum diye, şimdi oturmuş kabullenmeye çalışıyorsun.

Siz:

Şerife:

Siz:

Şerife'yi bilinmezlikleriyle baş başa bırakıp internetimi kapattım. An itibariyle kendimi ders çalışmaya programlamıştım ki bilirsiniz siz ne zaman bir şey yapacak olsanız bir şey olur ve her şeye engel olur. Benim ders çalışma aşkımı söndüren şey, içeri dalan Barış oldu. Her zamanki gibi kapı çalmadan bir genç kızın odasına girdiğini bile fark edemeyecek kadar büyük bir ökzülükle bana doğru geldi ve masaya kısa bir göz attı.

"Ne yapıyorsun yelloz?" diye sorduğunda sinirden gülecek gibi olsam da ciddileştim ve "Logaritma çözüyorum, gel beraber çözelim." dedim.

"Sınava da beraber gireriz zaten." dedi alayla. "Otur çalış, pis eğitim kölesi."

"Bana diyene bak. Vakti zamanında ders çalışmaktan başka bir şey bilmiyordun sen be!" dedim.

"Ders çalışmaktan başka bir şey bilmediğim için bugün ülkenin en iyi üniversitelerinden birinde mühendislik okuyorum yelloz." dedi ukalaca. Görende zeki zanneder. Bu adam daha işi bitince klozetin kapağını kapatmayan, kokuşmuş çoraplarını kokuşmuşluk derecesine göre tekrar giyen bir adam. Her şey ders çalışmakla olsa, hayat zaten bayram olurdu işte.

Yine de olacakları düşünerek tüm bunları söylemedim. Karşımda yirmi yaşında kocaman bir adam var, cidden bacaklarımdan tutup sallandırabilir.

"Ee?" dedim hala yerinde durmuş bana bakarken. Bir bok vardı zaten, kolay kolay girmezdi benim odama. Etraf kız kokuyor diye yüzünü buruşturur dururdu. "Seni hangi rüzgar attı benim odama?"

"Savaş bana bir şeyler anlattı." dedi sessiz bir şekilde.

Kaşlarım havalandı. Ne anlattığıyla ilgili teoriler üretmeye başladığım anda aklıma Asaf geldi. Savaş'ın Asaf'ı anlattığını düşünerek gerilmeye başlamıştım ki "Şerife kim?" diye sordu.

Şerife?

Rahat bir nefes verdim ve "Kankam." dedim dümdüz.

"Kankan olduğunu biliyorum da Savaş'ı nasıl etkisi aldı onu bilmiyorum." dedi sırıtarak. "Bizim gerzek etrafta aşık aşık dolaşıyor. Az önce bana yanlışlıkla 'Git başımdan Şerife.' dedi."

Ufak bir kahkaha attım. "Benim abim aptal aşık mı olmuş? Oha!" duraksadım ve onu yatağa yönlendirip karşısına oturdum. Okulda nasıl kakıştıklarını, kavgalarını, yoktan sebeple küsüşmelerini anlattım. Sonra dün olan Bilal olayını da anlatınca hayretle beni dinledi. Dinledikçe eğlendi, kahkaha attı. Aklı başında Savaş'ın aklını başından alan kadını merak etmesi çok normaldi bir kere.

"Demek bu Şerife hayli maharetli." dedi arkasına yaslanıp. "Kardeş olduğunuzu biliyor değil mi?"

Başımı salladım. "Başta sadece o biliyordu ama şu an tüm okul biliyor."

Gülümsedi, oturduğu yerden doğrulup gömleğinin yakalarını düzeltti. "Ben gidip bu konuda biraz dalga geçeyim." duraksadı ve az öncekinden çok daha ciddi bir şekilde "Eğer yapamadığın bir şey olursa getir abiciğim, beraber çözeriz." dedi ve yanağımdan öpüp odadan çıktı. Onun gidişinin ardından kaçan ders çalışma hevesimle istemeye istemeye kitaplarımın başına döndüm. Şurada sınava 7 ay kalmıştı alt tarafı.