Teacher's Obsession

XLIII

XLIII

Maxine

"Saan nyo kami dadalin?" Tanong ko kay Leighton. 1 month matapos kong manganak pero di parin nagpapakita si Jules. Tikom ang bibig nilang dalawa. Si ate Arc at Leighton. Nag aalala na ako di sya nakakatagal ng isang araw na wala ako sa tabi nya.. Kanina ngang 7 am ay nilabas na nila kami. Sabi ni Leighton si Jules daw ang nagpagawa nun. Napatingin ako sa mga anak ko. Nakapa payapa nila. Isa isa ko silang hinalikan sa noo.

"Babalik din si tatay. Di nya tayo iiwan. Promise nya yun." Yes tatay at nanay. Ayun yung napagkasunduan naming tawag samin ng mga magiging anak namin. Para naman di sila masanay na mag inarte hahaha.

Nasa Manila na kami at papasok kami sa isang exclusive subdivision.

"Nandito ba si Jules??" Tanong ko. Nakita kong may tumakas na luha sa mga mata ni Leighton. Anong dahilan? Bakit? Kinakabahan ako. Ilang araw ko na tong nararamdaman.

"Leighton. Magsabi ka nga ng totoo!? Nasaan si Jules!?" Matatag kong tanong. Sumasakit ang ano ko pero di ko yun pinansin kaylangan kong malaman kung nasaan sya. Di sya sumagot. Maging si Ate Arc ay walang sagot.

"Ano!? nasaan sya!!?" Naiiyak na ako sa galit at inis. Nag aalala ako para sa asawa ko. Di nya ako magagawanh iwan. Alam ko yun. Ramdam ko yun.

Tumigil kami sa harap ng isang malaking bahay.

"Nandyan ba si Jules?" Tanong ko. Wala parin silang imik. Bumaba na si Leighton at Ate Arc. Ibinaba mya yung mga higaan ng mga anak namin. At tinulungan akong makababa.

"Bat di kayo nag sasalita!? Muka na akong tanga na tanong ng tanong! Nasaan sya.. Nasaan ang asawa ko!? Bakit ayaw nyong sabihin!" Sigaw ko. Napaiyak nalang si Ate Arc. Lumapit si Lei sakin. Kinuha ang kamay ko may inilagay na malamig na bagay sa palad ko. Napatingin ako sa kanya.

"Wala na sya Max. Di na sya babalik. Wala na si Jules." Umiiyak nitong sabi sakin. Inalis nya ang kamay nya at ang singsing ni Jules ang nakita ko roon.

"Saan sya pupunta? May kaylangan lang syang gawin diba?" indenial ako. Di yun yung ibig nyang sabihin. Buhay sya. Di nya ako iiwan.

"Sorry Max. I'm so sorry." si Leighton.

Parang gumuho ang buong mundo ko. Hindi... Hindi totoo yun. Nagloloko lang sila diba.

"Wag-wag kayong magbiro. Please. Parang awa mo na." Nanghihina kong sabi. Napaluha sya. Hindi.... "LEIGHTON SABIHIN MONG BUHAY SYA!!! MAAYOS SYA DIBA!?" pinag papalo ko sya kahit na nanghihina ako. Hindi. Hindi pwede please. Iwan na nya ako wag lang syang mamatay. Wag lang please....

Inilayo nya ako sa kanya at dali dali silang pumasok sa van kasabay nun ang pagbukas ng gate ng bahay.

"Sabihin nyong hindi!!! Buhay sya please buhay sya!!! Parang awa nyo na."

"Anak!! Maxine ikaw ba yan!!?" Napatingin ako. Si papa, kuya at Lana. May katabi silang mga babae na di ko kilala.

Napaupo ako. Napatingin ako sa mga anak ko.

Niyakap nila ako pero di ko maramdaman yung sakit lang ang nararamdaman ko. Hindi.. Pwede...

Umiyak ang isa sa mga anak namin. Napatingin sila roon.

"Max. May anak ka na?" Si Kuya Amon. Mabilis kong binuhat ang sya at hinalik halikan.

"Babalikan tayo ni tatay. Di sya patay. Mahal na mahal nya tayo diba. Di sya patay. Hindi. Hindi..." Binuhat ni papa ang nasa akin. Nakay Lana. Ang isa at nasa babaeng may katandaan ang isa.. binuhat ako ni Kuya.

"Kuya. Huhuhu kuya!" iyak ko. Hinalikan nya ako sa noo..

"You're safe now. Wag kang mag alala." Ito. Safe nga ba? Safe nga ba ako? Feeling ko gusto ko ng mamatay. Feeling ko namatay na ang buong buong ako. Inakyat nya ako at dinala sa isang kwarto. Ibinaba nya ako sa isang kama at hinalikan sa noo.

"Buhay sya. Babalikan nya kami. Mahal nya ako. Nangako sya. Nanggako sya. Di nya ako iiwan. Hindi....."

END