Lunar Academy: School For The Hunters

60. Even if it costs me my life

Tumatakbo ako sa mahabang pasilyo. Kailangan kong masundan kaagad sina Helena.

Dinala ako ng mga paa ko sa likod ng base. Kung saan naabutan ko si Helena, si Papa at Sir Cael.

Mukhang balak pa nilang tumakas dalawa ngunit hindi na nila kayang gumalaw pa. Dahil sa kakayahan ni Helena.

"Why did you followed me, Scarlet?"

Even without looking back, Helena immediately noticed my presence.

"You didn't probably thought that I can't handle them on my own, right?" dagdag niya.

Napaismid ako sa sinabi niya. Matapos ko siyang sundan dahil nag-aalala ako sa kaniya ay iyon ang ibubungad niya sa akin?

"So, alam mo na ba?" biglaang sambit ni Helena.

Nakuha niya ang atensyon ko at nabigla ako sa sinabi niya. Anong tinutukoy niya?-

"About your parents?"

I was taken aback, slightly felt an ache on my chest. Huminga ako nang malalim bago sumagot sa sinabi niya.

"Yes. I'm a Portugal. Daughter of Ethan and Prisma Portugal," taas noong sagot ko.

Kita ko ang pagkurba ng labi ni Helena sa sagot ko. "Good. Now, that answers the mystery of the night we've met, right?" nakangiting sambit niya.

Sumagi sa isip ko ang bagay na tinutukoy niya. Ang gabing tinutukoy ni Helena ay ang gabing unang beses kami nagkita. Ang dahilan kung bakit niya 'ko binuhay no'ng gabing iyon.

Ang ibig sabihin lang n'on ay mula pa lamang sa umpisa ay alam na at kilala na 'ko ni Helena.

"Bakit hindi mo sa akin sinabi? Bakit hinayaan mo 'kong maniwala sa kinalikahan ko?" tanong ko. Nangungusap ang mga mata kong nakatingin sa kaniya.

Sinagot ako ni Helena ng hindi nililingon. Nanatili siyang matalim ang tingin sa dalawang lalaking pinahihinto niya ang oras.

"Yes. I can control time. I know everything. But that doesn't mean I have a complete control in everything that is happening," deretsong sagot niya.

"There are certain rules we must follow, Scarlet."

Tumagal ng ilang segundo bago ko nagawang magsalita ulit. Unti-unti akong naglakad papalapit sa batang babaeng kaharap ko.

"When you said you were a Portugal, paano nangyari 'yon?" muling tanong ko.

Hindi ko nakita kung paano siya naging isang Portugal. At hindi ko rin lubos maisipan kung bakit pinili niyang maging kapatid na lamang ni Evan. Marami pang maaring maging paraan para manatili siyang nasa tabi nito.

Hindi kaagad nakasagot sa sinabi ko si Helena. Nang balak na niyang sumagot ay natigilan ito nang may narinig kaming tumunog sa bulsa ni Papa.

Matalim na tinignan ni Helena si Papa. Agad na napunta ang tingin at atensyon namin dito.

"M-Mukhang hindi mo tuluyang napahinto ang oras, Helena," nahihirapang sambit ni Papa.

Kahit hindi na niya kayang gumalaw ay nagawa pa rin niyang ngumisi.

"May bombang nakalagay sa bulsa ko. At hindi ito basta-bastang bomba, Helena. Kahit magawa mong pahintuin ang oras ay hindi mo kayang pahintuin ito nang matagal," nakangising dagdag niya. "Sapat na ang pagsabog na 'to para mabura ang buong bayan na malapit sa base."

Tila nagbago ang eskpresyon ni Helena sa sinabi ng lalaking kaharap at napaismid.

"H-Hoy! Nasisiraan ka na talaga! 'Wag mo 'kong idamay sa kabaliwan mo!" giit ni Sir Cael kay Papa na kapwa hindi rin makagalaw.

"Kung hindi ko maitutupad ang plano ko ay idadamay ko kayong lahat!" natatawang sambit ni Papa.

Mukhang tuluyan na itong nasiraan ng bait.

"Ano ng gagawin mo, Helena? Tumatakbo ang oras. Bakit hindi mo subukang bumalik sa nakaraan? Ay, nagawa mo na pala kanina," muling sambit ng lalaking kaharap namin.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Ano naman kung binalik na ni Helena ang oras kanina? Hindi na niya ba ito pwedeng ulitin?

"Hindi gano'n kadali ang mga kapangyarihan ko. Hindi ko na ulit basta-basta maibabalik ang oras matapos ko itong gawin," biglaang sambit ni Helena na parang nababasa ang nasa isip ko.

Muling umalingawngaw ang tawa ni Papa sa sinabi ni Helena. "Sama-sama tayong pupunta sa impyerno!"

Hindi nagawang makasagot ni Helena sa sinabi niya. Bakas sa mukha niya na nahihirapan siya sa sitwasyon ngayon.

"I-Ilalayo ko sila! Pati ang mga tao sa bayan!" sambit ko.

Imbis na sumangayon ay umiling sa sinabi ko si Helena. "No need," walang kaemo-emosyong aniya.

"Ano?! Tatanggapin niyo ba ang kamatayan niyo?" muling sambit ni Papa.

Imbis ipahalata ang kaba ay nagawang kumurba ng labi ni Helena.

Nabigla ako nang ibuka nito ang mga kamay niya. Hindi lamang ako kung hindi sina Papa at Sir Cael din.

Tila nagkaroon ng isang malaking orasan sa tinatapakan nila.

"N-Nababaliw ka na! Ang sabi ko ay hindi mo magagawang pahintuin ang oras ng bombang 'to!" giit ni Papa.

Muling ngumisi si Helena sa sinabi niya. "Sinong nagsabing pahihintuin ko ang oras?" nakangising aniya.

"Pupunta tayo sa hinaharap...tayong tatlo lang."

Lumiwanag ang orasan na tinatapakan nila, kasabay ng pagbigat ng pakiramdam ko.

"At tayong tatlo lang din ang matatamaan ng bomba."

Natigilan ako sa pwesto ko sa narinig ko. Walang senyales na balak pahintuin ni Helena ang ginagawa niya. Mukhang seryoso siya sa plano niya.

"Hindi! Kapag nangyari 'yon ay kasama ka sa pagsabog!" giit ko.

Hindi ako pinansin ni Helena. Bagkus ay natawa pa ito sa akin.

"Oh come on, kid. When did you ever care for me?" natatawang sambit ng batang babaeng kaharap ko.

Nabigla ako at hindi ako nakasagot sa sinabi niya.

"Did you already forgot that you tried to kill me twice?" muling dagdag nito.

Nanatiling nakatalikod sa akin si Helena. Hindi ko nagagawang makita ang mukha niya ngunit alam kong nakangiti siya.

"Pero hiniling ko na nagawa mo 'kong patayin."

Hindi ako makaimik sa sinasabi niya. Naramdaman ko ang pagbigat ng paghinga ko at pagsikip ng dibdib ko.

"Damn. But still, I'm grateful that I'm still alive until this day. I guess I'm still pretty lucky to have amazing students." She laughed again.

Unti-unting umaandar ang orasan sa lapag. Tila pabilis ito nang pabilis.

Sa huling pagkakataon ay nagawa akong lingunin ni Helena. Parang bumagal ang pagtakbo ng oras, sumabay sa pag-ikot ang buhok niya.

She plastered a smile—soft, yet bittersweet.

She faced me not as a Principal, not as a Portugal...

But just someone... someone who's saying a farewell.

"But believe me, kid. Dying is my greatest dream."

Nagsimula ng maglaho ang orasan kasabay nina Helena. Nang malapit na silang tuluyan na mawala ay nabigla si Helena sa ginawa ko.

Kusang gumalaw ang katawan ko ng hindi ako nag-iisip. Niyakap ko ito nang mahigpit at sumama sa kanila papunta sa hinaharap.

"W-What the hell!-" hindi makapaniwalang sambit ng batang akap-akap ko.

Hinarap ko ito at deretso kong tinignan sa mga mata.

"Then I'll come with you! Even if dying is your greatest wish, I won't let you achieve it!"

"I'm sorry if I'm selfish! Pero hindi lang ako! Sigurado akong 'yon din ang gusto ng mga estudyante mo!"

"I'll come with you and stop you from dying no matter how many times! Even if it costs me my life!"