Unicode 💜 💜
ဂျန်းကုဆော့ဂျင်နဲ့တွေ့တဲ့ရက်ကတည်း ဆော့ဂျင်ကိုမေ့မရခဲ့ဘူး ဆော့ဂျင်လည်းထိုနည်းလည်းကောင်းပါပဲ... တယောက်ကိုတယောက်တွေ့မလားဆိုပီး ပန်းခြံထဲမှာစောင်ခဲ့ကြပေမဲ့ အချိန်မတိုက်ဆိုင်ပဲအမြဲလွဲနေခဲ့ရပါတယ်....
"Kookie!!"
"Hyung...."
Jk' pov:
Kookieဆိုတဲ့ခေါ်သံလေးကြားလို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့.... ကျွန်တော့ရဲ့ hyung ...
Kookie... မတွေ့တာတောင်ကြာပီနော်....
ဟုတ်ကဲ့... hyung..
နေရောကောင်းရဲ့လား...??
ဟုတ်...ကောင်းပါတယ်... ကျွန်တော်ကေခြေထာက်အတွက်လေ့ကျင့်ခန်းတွေတောင်လုပ်နေပီ hyungရဲ့....
ဟုတ်လား...?? ကောင်းတာပေါ့kookieရဲ့....ကြိုးစားထားနော်...
ဟုတ်ကဲ့....
တကယ်တော့...ဆော့ဂျင်လေးကြောင့် ဂျန်းကုကခြေထောက်အတွက် ပြန်လည်ထူထောင်ရေးလေ့ကျင့်ခန်းတွေလုပ်ဖြစ်တာပါ... ဂျန်းကုကဆော့ဂျင်ကိုစတွေ့ကတည်းက ကာကွယ်ပေးချင်လာတယ်... ရှေ့မှာမားမားမတ်မတ်ရပ်တည်နိုင်အောင်ကြိုးစားချင်လာတယ်... သူဘာဖြစ်လို့ဒီလိုတွေခံစားနေရလဲဆိုတာသူကိုယ်တိုင်လဲ မသိခဲ့ပါဘူး....
Jin' pov:
ကျွန်တော် ကုကီးနဲ့စတွေ့တုန်းက သူကသူ့ကိုယ်သူသတ်သေဖို့ကြိုးစားတဲ့အချိန်... ဒါပေမဲ့.. အခုတော့ သူကအားမလျော့ဘဲ ပြန်လည်ထူထောင်ရေးလေ့ကျင့်ခန်းတွေပါလုပ်လာတာမြင်တော့ကျွန်တော်၀မ်းသာတယ်... မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း... နှာခေါင်းလုံးလုံး... ယုန်သွားလေးတွေရှိတဲ့ ကုကီးက အရမ်းချစ်စရာကောင်းသလို တဖက်ကကြည့်ပြန်ရင်လည်း... ယောက်ျားလေးဆန်ဆန်ချောနေတယ်လေ....
Hyung !!!
ဘာလဲ... kookie...??
Hyung ကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်....
ဘာလို့လဲ...???
ကျွန်တော်ဒီလိုပြောင်းလဲလာတာ... hyungကြောင့်ပါ...
မဟုတ်ပါဘူး... တကယ်ကမင်းကိုယ်တိုင်အားမလျော့ခဲ့လို့ပါ...
Hyung ကိုမေးစရာရှိတယ်...
ဘာကိုလဲ...??
Hyung ကျွန်တော့ကိုသနားနေတာလား..??
Jk' pov:
ကျွန်တော် hyungသနားတာကိုမခံချင်ဘူး... သနားတယ်ဆိုတဲ့စကား... သနားတယ်ဆိုတဲ့ခံစားချက်ကြောင့် hyungကျွန်တော့ဘေးကိုရောက်လာတာကိုလည်း မလိုချင်ဘူး...
