Taking Revenge (Completed)

Revenge 23 (2.2)

Chapter 23

I was alone and have no light in my dark. This feelings have been started again, that it shouldn't be happened to me. It hurts.

What if I just didn't agree to be with him again. What if I just didn't do it in case I still fight my feelings for him, what if, I just didn't agree to try to love him again. Look like shit.

Andami ko nang nagawa para lang kalimutan siya. I did change myself, nagawa kong maging seryoso sa lahat ng bagay. Lahat ng ginagawa ko hindi lang basta dapat biro. And then after a year, maski sa sarili ko ay naninibago nalang din ako. I'm just a playful and love how to speak more back then, but now, ultimo pagsagot ng mahaba, hindi ko magawa.

Sabi ko sa sarili ko, matagal kona siyang nakalimutan. Burado na siya sa isip ko at hindi na babalikan pa ang nakaraan nayon. Ngunit noong magkita kami muli sa unang pagkakataon. Bumalik lang lahat, bumalik lang lahat ng sakit, iyak, hapdi at pag titiis na dinanas ko noon.

Nakukuha kong sisihin ang sarili ko, kasi kasalanan ko naman talaga ang lahat. I thought it would be better na sumubok na mag mahal nalang ng iba ulit. And yes, ngayong nandito na ako sa puntong kailangan kong magdesisyon, doon ko lang naisip na maiipit ako sa ginagawa ko.

That's why hindi ko binalak na gustuhin pa ng lalo na madevelop ang feelings ko sakaniya, kay Kiro. I might hurt him, kahit halatang halata na sa akin na kulang nalang isigaw ko sakaniya na may nararamdaman na rin ako sakaniya.

Kahit alam kong nagpadalos ako sa mga emosyon ko. I have to let Rehan go. And now I didn't even know na masasaktan din si Kiro kapag sinabi kong wala naman talaga akong balak na gustuhin pa siya.

My tears was about to flow, when i saw a man who's Infront of me. Naiilang akong tumingin sakaniya.

"Ang aga mo umuwi..." ibis na kausapin Ito ay umiwas nalang ako ng tingin at pinunasan ang mga luha ko. I was about to enter, when Kiro tried to stop me.

He didn't say anything "What—"

After what I've said, niyakap niya lang ako ng mahigpit. Wala akong alam kung bakit niya ginagawa Ito sa akin. Dapat ngayon ay nagagalit siya sa akin dahil magkasama na naman kami ni Rehan, dapat ay hindi niya ako ulit kinakausap kagaya nalang ng nangyari sa amin noon. Pero ngayon heto siya, pinipilit na pakalmahin ako.

Na ilang segundo lang sa ginawa niyang pagyakap sa akin. Mas lalo lang bumuhos ang mga luha ko na kanina ko pa pinipigilan. Nang mapahagulgol nalang ako sa pag iyak, siyang hagod naman niya ng likod ko para tumahan ako.

"It's okay, it's okay" he calmly said. Bumitaw kami sa pagkakayakap. Nagkatinginan kaming dalawa. I can't explain his expressions, even though he's smiling at me.

Bumilis lalo ang tibok ng puso ko ng maramdaman kong pinunasan niya ng dahan-dahan ang mga luha ko. Sa puntong yon ay hindi ako nagsalita, habang patuloy parin siyang nakangiti at sandaling hinawakan ang ulo ko.

"Nakakatakot kangang tignan kapag seryoso" panimula niya "Sabi modin sa akin na nakakatakot ka kapag ngumiti, pero ako naman yung natatakot kapag nakikita kang uuwi nalang dito at umiiyak ng ganiyan" may pagtaas ng boses niya.

Hindi parin ako nagsalita. Wala akong maihaharap sakaniya. Kahit sabihin pa na pinapagain niya ang loob ko, alam ko rin naman na alam niya kung bakit ako umiiyak. Nagkukunwari lang siya na hindi.

Humawak siya sa balikat ko "Pag hindi mo pa ako balak na magsalita, maghihintay naman ako. Makikinig ako—"

Hindi ko na siya pinatapos kundi tumango nalang ako at matamlay na pumasok sa loob ng kwarto ko. Hanggang sa makapasok ako sa loob ay para bang nanghihina ang katawan ko na bumagsak sa likod ng pinto. At doon mas lalong napahagulgol.