Lost Girl From Neverland

Chapter XXXIII: The Payment

*A week later*

**************************

Wynter Jesslyn Lim

I don't know how long is it been since I was asleep, matapos kong magising noong araw na yon? Hindi na ako muling nagising ulit. Naalimpungatan ako dahil sa araw na tumama sa mga mata ko, pag mulat ko? Parang bumalik na sa ayos ang lahat pero bakit mag isa pa rin ako? Nasaan ang mga tao dito? Nasaan silang lahat?

Sinubukan kong tumayo gamit ang sarili kong mga paa, medyo nahihirapan ako kaya ginamit ko ang metal na pinagkakabitan ng IV drip. Paunti-unti at dahan-dahan kong hinahakbang ang mga paa ko, tolerable naman kaya tinitiis ko kahit makirot dahil parang nahahatak ang mga ugat ko na hindi mo maintindihan.

Pag bukas ko ng pintuan, nakita kong nandoon silang lahat. Si mommy, si Cairo, Bryson, Jeremy at ang mga kaibigan ko kasama si Macoy. Huh? Si Macoy? Nasaan si Granny kung nandito siya? Teka? Nananaginip nanaman ba ako? Please... Tama na, kung hindi to totoo? Gisingin niyo na lamang ako dahil hindi ko to gusto.

"Gising na si Wynter!!". Masayang sambit ni Cairo.

"Nasaan si Peter?". I asked. Hindi ko alam kung bakit siya ang una kong hinanap imbis na si Mommy o granny.

"Huh? Sino yon?". Cairo asked in return.

"Anong sino yon?! N-Nasaan na siya!?". Hindi ko mapigilan ang galit ko dahil sa tanong niya, sinó yon?! Bakit ganon?! Parang hindi nila kilala si Peter!

"Kumalma ka Wynter, sino ba yung tinutukoy mo? Wala naman kaming kilalang Peter eh". Malumanay na sabat ni Jianna sa akin. Bakit ganito silang lahat? Hindi nila kilala si Peter?! Bakit?! Paano?

"Wynter? You're awake now? Come meet me at my study". That voice sound awfully familiar, it's daddy. He's here?! How come he is but Peter isn't?! What the hell is happening?!! Damn it...

"Let me help you". Jeremy uttered. I refused and walked away on my own, I did what dad said. I followed him patungo sa study room niya, I don't even know na meron siyang ganon dito sa bahay namin. I can remember everything, but why can't they?

Tahimik akong sumunod kay daddy, kahit hirap na hirap akong mag lakad ay pinilit ko hanggang sa makarating kami sa study room niya. This was an empty room before but now? It's no longer, how long did I slept for? Parang ang dami kaagad nag bago tapos bakit hindi nila kilala si Peter. Nasa Neverland kami para talunin si Tinkerbell tapos tinamaan ng kapangyarihan niya ang lahat kaya namatay sila....

Kung namatay sila, sino tong mga nakikita ko?

Anong nang yayari?..

"Anak, Wynter. Makinig ka sa mga sasabihin ko, maliwanag ba?". He asked that question as he closed the door. Nothing make sense, none of this does at all.

"What's happening? How can you come here?". I asked. I couldn't scream nor do anything but to stay calm as much as possible, I'm furious and I actually feel like ripping all of them into tiny pieces but I have no strength at all. At this rate, how the hell am I gonna slap the shit out of their brains para maalala nila si Peter?

"Ang lahat ng nang yari ay totoo, hindi ko itatago ang bagay na iyon sayo ngunit totoo ring namatay na kami". He uttered without hesitation. Dahil hindi ako makapaniwala, halos ma-out balance ako at muntikan pang matumba.