Chapter XIX: Peter Pan: The Origin

63 3 0
                                    




**************************




Wynter Jesslyn Lim




Jeremy dyed his hair pastel pink, ang cute niyang tingnan sa buhok na iyon. Mukha siyang sisiw sa bunutan while Peter is still Peter, wala namang nag bago sa kaniya maliban sa nag iba ang ayos ng buhok niya. He styled his hair differently, mas maayos na siyang tingnan ngayon kumpara sa dati niyang ayos ng buhok. He even gave me a large bouquet of flowers with a human sized teddy bear, I was wondering why would he gave these to me then it hit me.






He's courting me! And I don't what to do. I accepted the gifts thoughtlessly, ayoko rin naman siyang masaktan kung basta ko na lang yon hindi tatanggapin. My mom said it's fine and I should really make tanggap the regalo, nang galing naman daw yon sa puso ni Peter and I'm really surprised na wala man lang ni isa ang tumututol sa kanila.






Na-touch ako kase alam niya ang paborito kong bulaklak, not even Cairo himself knew about it. Walang nakaka alam ng mga bagay na gusto ko maliban sa'kin but you can find some clues, nasa paligid lang ng bahay namin ang mga iyon. Yung mga pictures na naka display? Kasama yon doon, there's actually a photo of me and Cairo while fighting over a stuff toy. Hindi ko alam kung sino ang kumuha non pero perfect ang pagkaka kuha.






Kasalukuyang nasa kusina si mommy para ipag handa nanaman kami ng meryenda kaya kami lang ang naiwan dito, we're currently having an awkward silence dahil hindi ko inaasahang aakyat ng ligaw si Peter. This silence will be the end of me, kaunti na lang at aalis na ako. Wala ba silang balak mag salita?! C'mon everyone! Say something! Kahit ano!?







"Mga ka-sisiw, labas muna tayo sandali. Gusto niyo rin magpa hangin diba?". Pag anyaya ni Cairo kay Jeremy at Bryson. They smiled at him and stood up, Peter tried to stop Jeremy but he failed. Wala siyang nagawa dahil umalis yung tatlo at iniwan kaming dalawa dito sa sala, what are we supposed to do? Stare at each other?






"Uh W-Wynter?". Nauutal niyang pag tawag sa pangalan ko. Inilipat ko ang atensyon ko sa kaniya then I smiled, mukha lang akong kalmado ngayon pero kanina pa natataranta ang utak ko pati na ang puso ko.







"C-Can w-we s-stop acting a-awkwardly? Let's just take it easy and calm down". I stuttered a bit but I survived. He nodded and agreed, I sighed relieved after that. Sa tagal ko ng walang boyfriend, hindi ko na alam kung papaano magha handle ng ganitong sitwasyon. Sana pala nag hanap muna ako ng flings but nevermind, I wasn't expecting this one either.







"I'm really curious about this one, when did you start liking me? I mean, halos lahat ng lalaki sa school natin ay iniiwasan ako and some of them are still calling me a witch". I curiously asked. May mga sumusubok na manligaw sa'kin during the first and second semester pero lahat sila, misteryosong nawala at nag laho ng parang mga bula.






"I liked you since day one, I can't explain why but I just do". Maiksi niyang paliwanag sa'kin. My heart skipped a beat, napa ngiti ako dahil sa sagot niya. That was unexpected but some people say, love doesn't need a reason. Kung totoong mahal mo yung tao then mahal mo siya, without reasons nor explanation.







"Would you still court me if I told you that you have no chance of winning me at all?". I asked. Who knows? Malay mo maisipan niya rin akong sukuan katulad ng ibang mga lalaki, hindi ko naman hawak ang mga puso at isipan nila diba? How can I be so sure na mananatili siya no matter what?







Lost Girl From NeverlandTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon