Pearl Of The East | ✓

Chapter 41

Indeed God is amazing.

He didn't give me a perfect life yet, He gave me a person who makes me feel that my life is perfect. The pains, tragedies, losts and heartaches that I've gone through in life. It all became worth it when I met him.

The tons of tears that my eyes welled up when I lost the people who created my life, became worth it. When my eyes met the most beautiful pair of an eyes painted with emerald. All the countless breakage of my heart became worth it, when finally it found the perfect beat on his.

My messed up life suddenly feels like perfect, when he became a part of it. When I met the green-eyed General who taught me how to smile genuinely again and how to find the true beauty in life. Napangiti na lang ako sa mga bagay na naglalaro sa isip ko. Hindi ko aakalaing darating ako sa punto ng buhay kong ito. Na kung saan ako mismo ang bumuwag sa sarili kong prinisipyo.

I vowed to myself that I will only admire the Philippines flag and everything about my country, no one else and nothing more...

A sarcastic smile formed on my lips when I remembered the principle I'd created. Ang prinsipyo na ngayon ay hindi ko na mabigyan ng hustisya simula nang buwagin ko ito at humanga sa isang lalake.

Bumuntong-hininga na lang ako saka bumangon na sa kama ko. Hindi pa man tuluyang sumisikat ang araw ay maaga na akong pumunta sa Malacañang. Now is the day where the UN will finally announce who win in the West Philippine Sea's territory, case.

"A marvelous morning ma'am, greetings to you for your natal's day," Zalysha greeted me with a sweet smile. I just gave her a genuine smile as a response. She accompanied me towards my office.

"No work for you now ma'am, it's your day," wika nya. Napabuntong-hininga na lang ako sa sinabi n'ya.

Right it's my day. The day where my mother gave birth to me. Ang araw na isinumpa ko. I can still remember where I celebrated my 28th birthday. I celebrated it amidst the war, and away from my family.

Sa halip na usok mula sa kandilang nakatusok sa keyk, ay usok mula sa mga pagsabog at nguso ng baril ang bumati sa 'kin noon. Sa halip na mga nakangiting mukha ng pamilya ko at mga tawanan nila ang dapat na masilayan ko at marinig sa araw na iyon, ay iyak ng mga kasamahan kong sugatan, ingay ng mga bomba, baril, at kahit ano pa mang ingay ng karahasan at kamatayan ang pawang narinig ko sa mga panahong iyon.

Sa halip na kasiyahan ang ibigay sa 'kin ng araw na iyon, ay kaguluhan ang iginawad nito sa 'kin. At tatlong araw lang matapos ang selebrasyon ng kaarawan kong iyon sa gitna ng digmaan, ay ang mismong pagkawala ng pamilya ko na hindi ko man lang nasilayan sa huling pagkakataon. Kaya't sino ang hindi isusumpa ang araw na iyon? Ang araw na kung saan tatlong araw ang nakalipas ay sinalubong na lang ako ng nitso ng aking pamilya.

"The celebration will start 10 minutes later ma'am, we should go," Zalysha informed me.

Tumango na lang ako sa kan'ya. Labag man sa kalooban ko ang ipagdiwang ang araw na ito ay para sa mga taong nasasakupan ko ay pinilit ko na lang ang sarili kong paghandaan ang araw na ito.

Everyone in Malacañang prepared a simple refection as a celebration for my day, just like how I want it to be. I don't like creating special celebrations mostly for my day.

Kaya't sa halip na maghanda ng isang engrandeng selebrasyon ay pinili ko na lang na mamigay ng mga pagkain sa mga taong palaboy sa kalsada, maging sa mga taong nakatira sa mga squatter areas, at sa lahat ng mga taong minsan lang kung malasahan ang sarap ng pagkain.