Pearl Of The East | ✓

Chapter 15

Deafeaning music of bullets raining on our car enveloped the ambience. Sure our car is bulletproof, but nothing lasts forever. For not too long I know that its armor will be soon defeated.

I’m having a hard time in firing bullets to those shitty terrorists, ‘cause they keep on firing us nonstop. Nakakagago ang pagpanay yuko ko lamang dito at walang ginagawa. Talagang hindi nila ako muling binigyan ng t’yansa na kalabitin ang gantilyo ng baril ko, habang mabilis naman ang takbo ng sasakyan na tila ba desperadong makaalis sa sitwasyon na kinasasadlakan namin ngayon.

Those terrorists are unfair, they are not even giving us the chance to fight back.

“Ms. President are you okay?” Tanong sa ‘kin ni Emmanuel, the one in the shotgun seat.

“Yes I am, don’t worry about me,” walang emosyon kong sagot.

“Shit!” Agad akong napamura matapos maramdaman ang pagsabog ng gulong at ang marahas na palahaw nito sa sementong daan. Now they’re holding us.

Marahas kong inilabas ang dalawang kamay ko sa bintana at pinagbabaril ang mga lalakeng nakayuko ‘di kalayuan sa ‘min. Hindi ko sila susukuan sa laban. At sisiguraduhin kong hindi nila makukuha ang ano mang gusto nila.

“Ma’am delikado po ang ginagawa ninyo,” rinig kong angal pa ni Erick. Pero hindi ko s’ya pinansin, sa halip ay pinili kong lumabas ng sasakyan upang makapag-asinta nang maayos.

Walang salitang delikado para sa isang katulad ko. I’m a woman born for war, and I will never know the word retreat.

Inilabas ko si Zalysha mula sa sasakyan at pinagtago sa likod nito kasama ko. Kung mananatili kami sa loob ng sasakyan ay siguradong patuloy lang kaming pau-ulanan ng bala ng mga kalaban, or probably they’ll throw some bomb to us.

“Ms. President manatili na lang po kayo sa loob ng sasakyan paparating na po ang back-up,” wika pa ni Emmanuel sabay kasa ng baril n’ya.

“I can’t stay there and let those terrorists savour their freedom on raining bullets to us. I should be the one doing that,” I answered firmly.

Hindi ko na sila pinakinggan pa at buong tapang kong inilabas ang ulo ko sa sasakyan. Napangisi na lang ako matapos makita ang isang terorista na nakadapa sa lupa at walang kamalay-malay sa paparating na bala sa kan’ya galing sa baril ko.

They are giving us an unfair fight, but heck to them! For I will surely straighten their askewd mentality.

Lalo akong napangisi matapos makita silang lumapit sa direksyon namin. Higit sa bente ang bilang nila. Twenty for a President and two PSG? That’s absolutely not fair.

“What do you want?!” Sigaw ko sa kanila, habang patuloy pa rin ako sa pagpapaputok.

“Ikaw President, ikaw ang kailangan namin!” natatawang sigaw ng isa sa kanila pabalik. Lalo tuloy akong napangisi.

Hindi ko tinigilan ang pagpapaputok sa kanila. Sinigurado kong nalagasan sila ng kahit sampu man lang.

“At ano naman ang maipaglilingkod ko sa inyo?” Sarkastiko kong sagot habang mapanuyang nakangisi.

“Hustisya! Iyon ang kailangan namin!” Sagot nila dahilan para mabilis na mag-alab ang damdamin ko at mapahigpit na lang ang hawak ko sa baril dahil sa galit.

“Hustisya? Ako yata ang may kailangan sa inyo n’yan,” nakangisi man ay puno ng diin ang bawat salitang binitiwan ko.

They’re asking justice from me? For what? For killing their leaders? The fvck to them! I should be the one asking that to them. They massacred my family for fvck’s sake! And they’re asking justice for the death of they’re leaders?

Lalong nagngit-ngit ang mga ngipin ko sa galit dahil sa mga tumatakbo sa isipan ko. Those leaders of them deserved their death. Because for fvck’s sake they are the one who’s stealing peace in this country. But that death of my family? Nah, none of them deserved that. So fvck to their justice!

“Buhay para sa buhay, iyan lang naman ang prinsipyo namin, kaya pasensya na mahal na Presidente,” sarkastiko muling wika nung isa sa kanila. S’ya lamang itong nakikipag-bangayan sa ‘kin. Kaya’t marahil ay s’ya ang bago nilang pinuno.

“Pinatay mo ang mga kapatid ko! Kaya’t buhay ng pamilya mo ang kabayaran!” Nagngit-ngit nitong dagdag. So he’s the brother of those terrorists huh? Poor him.

“Kung gayon bakit kayo narito? Napatay n’yo na ang pamilya ko, kaya’t ano pa ang kailangan n’yo sa ‘kin?” Walang pag-aalinlangan kong saad.

Panay pa rin ang pagbabaril ko, ganun din naman sila sa ‘kin. Ang kadiliman ng gabi ay hindi gaano nakatulong upang mapadali ang laban ngunit mabuti na lamang at nakabukas ang headlight ng sasakyan namin. Kaya’t kahit papaano ay naaaninag ko sila, habang natitiyak ko namang hindi nila ako masyadong nakikita sapagka’t nakakasilaw ang liwanag ng sasakyan na tumatapat sa direksyon nila.

“Ikaw, kapalit nang kapayapaan sa bansang ito,” lalo akong napangisi sa sinabi n’ya. I wasn’t wrong in my idea. But if that’s what they want then I’ll give it to them.

Nang masigurado kong malaking bilang na ang nalagas sa kanila. Ay buong tapang akong lumabas mula sa pinagtataguan ko at itinaas ang mga kamay ko bilang pagsuko.

“Ms. President! Ano pong ginagawa n’yo?”

“Ma’am, huwag n’yong gawin ‘yan,” rinig kong pag-angal ng mga kasama ko. Ngunit hindi ko iyon inalintana.

“Leave this to me. Emmanuel, Erick wait for my cue got it?” Seryusong wika ko sa kanila. Agad naman nila itong nakuha. I wasn’t surprised if they got it that easy. I know they’re not just the heads of the PSG with broad shoulders and masculine physique, I know they got the brain too.

“Madali ka rin naman palang kausap mahal na Presidente. Aba’y sana noon ka pa namin kinausap,” ngi-ngisi-ngising wika nung pinuno nila habang naglalakad ito papalapit sa ‘kin.