Under The Rain (Guevarra Series 1)

Chapter 1

Rain. I've always hated the rain everytime it will fall on my face. I was silently wishing for the heaven not to give rain anymore on earth because tons of people die yearly out of heavy rainfalls. It was too toxic and irritating as well as the pollutions. I wish I could stop the rain. I wish I have the ability to stop the clouds from being so heavy. I just hate it when it's raining specially that I can't go outside today.

"Hindi titila iyan kung maghapon kang nakaabang." pang-aasar sa akin ni Kuya habang nakaupo ako sa harap ng bintana at pinagmamasdan ang basang paligid.

I stood up from my position and placed my arms on the window. Mariin kong pinagmasdan ang paligid. I couldn't see it well because of the rain. Pati ang magandang tanawin sa labas ay natabunan na ng ulan.

"Kuya? Pupunta pa kaya iyong lalaki rito?" I asked him unconsciously. Natatandaan ko kasi na sinabi ng lalaking tumulong sa akin kahapon na babalik siya kinabukasan para hiramin ang kabayo. I was definitely waiting for him. Gusto kong magpasalamat dahil hindi ko iyon nagawa ng maayos kahapon.

Natatandaan ko na tinawag niya akong maarte. He must think that I am not used with muds and dirts because I am from the city. Tingin niya sa mga taga-Manila ay maaarte. That's a stereotype. Hindi naman lahat ng mga taga-lungsod ay ganoon. Gusto ko sana iyong sabihin sa kaniya.

"Bakit? May gusto ka ba sa lalaking iyon?" tumayo si Kuya at kunot-noong lumapit sa akin. I heaved a deep sigh. Heto na naman tayo sa mga hinala niya sa akin.

"Wala, Kuya. Magpapasalamat lang ako. At saka ang rude mo sa kaniya kahapon. Tinulungan lang naman ako e." pangangatwiran ko. Hindi na yata maaalis kay Kuya iyong pagiging strikto niya sa akin. He's always like this when it comes to boys. Kaya nga nasusungitan din sa kaniya si Johann sa tuwing sa bahay kami gumagawa ng mga school projects.

"Nagpasalamat ka na 'di ba? Tama na iyong isang beses. Hindi mo kailangang magpasalamat ng paulit-ulit." napatungo lamang ako. Kuya Gilbert is like a father to me. Pinupunan niya lahat ng pangangailangan ko sa isang ama. That is the reason why I didn't became insecure to my classmates everytime I would see them together with their father. Si Kuya lang sapat na para sa akin. Hindi na ako maghahangad ng higit pa.

"You are such a soft girl, Anastacia. Huwag mong hayaang abusuhin iyan ng mga tao."

He teaches me a lot of things in life. I've learned how to be thrifty from him dahil iyon ang nakikita ko sa kaniya. I've learned not to be judgemental and be rational at all times. Kuya is not judgemental. But when it comes to boys na palaging umaaligid sa akin, hindi niya maiwasang maging paranoid. He think that I might engage in a early relationship that I wouldn't be able to finish my studies.

"I won't, Kuya." I told him. Hindi ako mapapagod sabihin sa kaniya ito. I don't want to disappoint him. Ngumiti siya at saka binuhat ako. Yumakap naman ako sa leeg niya. He always treats me so sweet. Thirteen na ako pero parang bata niya pa rin ako kung ituring.

"Huwag ka munang lumaki ha?" he always told me that. He said he don't want me to grow up. He wants me to stay as a kid. He wants me to stay as his soft girl Anastacia. Magkaiba kami. I want to grew up fast kasi gusto ko ng makapagtapos kaagad para matulungan ko na sila ni Mama. That is my greatest goal in life. To have the diploma in my hands and have a stable job to help them. Gusto ko rin na ipagpatuloy ni Kuya ang college niya. It's still not too late for him to study.

Nang ibaba ako ni Kuya, natuwa ako nang makita na hindi na umuulan. Mabilis akong pumasok sa kusina at muling nagpaalam kay Mama na lalabas. Naabutan ko silang dalawa ni Lola na nagbabalat ng saging na saba. Si Lolo naman ay nakatayo doon at kumakain ng saging.

"Saan ka ba, Anastacia? Lalabas din ang Lolo mo, gusto mo bang sumama?" nakangiti akong tumango kay Lola. Tumango rin sa akin si Mama kaya mas lalo akong naging excited na lumabas.