Στα χέρια του σοφού δάσκαλου του βασιλείου του Φόριεν, Άλαντ, φτάνει, με ανεξήγητο τρόπο, μια περγαμηνή. Αποκωδικοποιώντας τους στίχους, διαβάζει κάποιες παράξενες αναφορές γεγονότων με έντονο συμβολισμό που έχουν να κάνουν με την αυλή του "Πορφυρού...
Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά. Ο Βοριάς ούρλιαζε έξω απ το κάστρο καθώς κατέβαινε από τα αντικρινά βουνά. Σάρωνε το βασίλειο του Φόριεν όπως το έκανε αρκετά βράδια τώρα. Στο μεγάλο κάστρο βασίλευε ησυχία καθώς οι ένοικοί του είχαν αφεθεί στην αγκαλιά του ύπνου και των ονείρων τους. Σε ένα από τα δώματα ψηλά, μπορούσε κάποιος εξωτερικά να διακρίνει τις σκιάσεις που έκανε το φως των κεριών.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ο Άλαντ, ο σοφός δάσκαλος του Φόριεν ξαγρυπνούσε. Ήταν μέρες τώρα που δεν μπορούσε να βρει την ησυχία που θα έπρεπε να απολαμβάνει λόγω της ηλικίας του. Πηγαινοέρχονταν κατηφής και σκεπτικός στο μεγάλο δώμα παρέα με τις φλόγες από το μεγάλο τζάκι που έκαιγε στο κέντρο. Τα δύο μεγάλα κηροπήγια τρεμόπαιζαν δίνοντας παράξενες σκιάσεις στο χώρο. Στάθηκε στο μεγάλο πέτρινο παράθυρο και το βλέμμα του απλώθηκε πέρα μακριά στα βάθη του σκοτεινού ορίζοντα. Απέναντί του τα ψηλά βουνά, επιβλητικά με τον όγκο τους. Στα πόδια τους ξεχώριζε μέσα στη νύχτα κάτι μαύρο σκούρο, το μεγάλο δάσος της λήθης. Αυτό το παράξενο όνομα συνόδευε το πυκνό και αγριωπό αυτό μέρος, που εδώ και χρόνια πολλά προκαλούσε φόβο και τρόμο στους κατοίκους αλλά και στους επώνυμους του βασιλείου. Ο ίδιος στα τόσα του χρόνια στον τόπο αυτό είχε βιώσει τη μεγάλη αυτή αλλαγή σε αυτό το μεγάλο κομμάτι της γης. Έγινε ξαφνικά και κανείς δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Ήταν πάντα γεμάτο κάθε λογής δέντρα, βελανιδιές, πλατάνια, σφενδάμους και πιο ψηλά πεύκα και έλατα. Ήταν γεμάτο χρώμα και φιλόξενο σε κάθε του επισκέπτη. Όμως πριν πάρα πολλά χρόνια, όλοι έζησαν μια μεγάλη αλλαγή. Μια παράξενη ομίχλη κατέβηκε από το Βουνό των Σκιών και αγκάλιασε τα πάντα. Έγινε αφιλόξενο και αγριωπό. Ύστερα άρχισαν οι διαδόσεις, οι φήμες αλλά και τα γεγονότα. Πολλά τα θανατικά μέσα στις στράτες του. Θανατικά άγρια, ανεξήγητα, παράξενα. Και το κυριότερο επιθέσεις που είχαν στόχο αξιωματούχους και στρατιώτες του βασιλιά. Μιλούσαν για τον Σάγκρος, το δαιμονικό αυτό πλάσμα που κυριαρχούσε πάνω ψηλά στις άβατες κορυφές του Βουνού των Σκιών. Οι μαρτυρίες όμως μιλούσαν ακόμα για ένα σκοτεινό πλάσμα που μπήκε στην καρδιά του δάσους και το τύλιξε στη λησμονιά και στο αίμα. Κανείς δεν το είχε δει, κανένας δεν μπορούσε να δώσει μια περιγραφή. Μονάχα για μια μεγάλη μαύρη σκιά καβάλα σε ένα εξίσου τρομερό άλογο. Όλα ερήμωσαν στο εσωτερικό του και εκείνοι οι απόμακροι που κατοικούσαν εκεί, το εγκατέλειψαν με τα χρόνια. Όλα αυτά ο Άλαντ τα ήξερε από πρώτο χέρι. Έβλεπε, άκουγε, μάθαινε.
