Το Δάσος της λήθης

Κεφάλαιο 18α: Οι μέρες που άλλαξαν όλα Ι

Επιστροφή στο παρελθόν

Ύστερα από εκείνο το άγριο βράδυ που η Αρμάντια έμαθε για τη δολοφονία των γονιών της και την επιστροφή της στον κόσμο της μνήμης, όλα άλλαξαν στην ζωή της. Η μοναχική εκείνη αγροικία του φύλακα άγγελού της, του Έλνταρ, έμελλε να γίνει το νέο σπιτικό της. Και το δάσος του Φόριεν, το νέο της περιβάλλον. Ο άντρας εκείνος στεκόταν δίπλα της σαν δεύτερος πατέρας. Σε όλα! Μικρά και μεγάλα που την απασχολούσαν. Μέρα τη μέρα άφηνε την καρδιά της να ακουμπήσει στην αγκαλιά του. Να μοιράζεται μαζί του τα μυστικά της ζωής της ένα προς ένα. Μόνο σε ένα δεν μπορούσε ακόμα να φτάσει. Μα μέσα της ήξερε ότι δεν μπορούσε να αργήσει πολύ. Τον έβλεπε διακριτικό, γαλήνιο. Δεν την πίεζε ποτέ για τίποτα. Ήταν εκείνη που θα επέλεγε τη στιγμή που θα μιλήσει.

Έτσι ο Έλνταρ έμαθε τα πάντα για τη ζωή της. Για τα παιδικά της χρόνια, για τους γονείς της. Για τις εφηβικές της ανησυχίες, τον πρώτο και μεγάλο έρωτά της που, έμελλε να είναι και ο απεχθής μέχρι τώρα. Για τον Ζάρεκ. Εξομολογήθηκε στον Έλνταρ τις ενοχές και τις ντροπές απέναντι στους γονείς της. Ένιωθε ένα μεγάλο βάρος για τον τρόπο που έφυγαν απ' τη ζωή. Και οι τρεις τους. Εκείνοι αλλά και η γλυκιά της παραμάνα η Μπρέντα. Η στυγνή δολοφονία των δυό τους και ο θάνατος της μητέρας της, έγιναν στην ουσία, για χάρη της. Έτσι ένιωθε και έτσι πίστευε. Τις δικές της ανομίες πλήρωσαν εκείνοι με τη ζωή τους.

Η Αρμάντια όμως ένιωθε πια ότι έπρεπε να μοιραστεί με τον Έλνταρ ακόμα κάτι απ' τη ζωή της. Και αυτό το κάτι ήταν που τη βάραινε τρομερά για μια σειρά λόγους. Προσπαθούσε να βρει τρόπο να του το πει. Πολλές φορές είχε φτάσει, ήταν έτοιμη μα γύριζε πίσω. Ως εκείνο το ήρεμο βράδυ που ο ίδιος της άνοιξε μια ήρεμη κουβέντα.

"Αρμάντια κόρη μου... τώρα πια θα μου επιτρέψεις να καθιερώσω αυτήν την ιδιότητα ναι;" της είπε.

Τον κοίταξε με τα όμορφα μάτια της. Το βλέμμα της τα έλεγε όλα. Εκείνος συνέχισε:

"Νομίζω είναι και κάτι άλλο που πρέπει να μου πεις..."

"Τι θέλετε να πείτε;" τον ρώτησε παραξενεμένη.

"Κατ' αρχήν το όνομά μου είναι Έλνταρ και έτσι να με φωνάζεις πια. Όχι αποστάσεις μεταξύ μας. Ύστερα, είναι ώρα νομίζω να μου πεις και ένα ακόμα μεγάλο μυστικό σου. Άλλωστε σε λίγο δεν θα μπορείς να το κρύψεις..."

Τον κοίταξε γεμάτη έκπληξη και ντροπή.

"Αυτός είναι ο πατέρας;" την ρώτησε αποφασισμένος να κάνει το πρώτο βήμα. Έσκυψε το κεφάλι της στο πάτωμα. Έβαλε τα χέρια στο πρόσωπό της, άρχισε να κλαίει γοερά.