Στα χέρια του σοφού δάσκαλου του βασιλείου του Φόριεν, Άλαντ, φτάνει, με ανεξήγητο τρόπο, μια περγαμηνή. Αποκωδικοποιώντας τους στίχους, διαβάζει κάποιες παράξενες αναφορές γεγονότων με έντονο συμβολισμό που έχουν να κάνουν με την αυλή του "Πορφυρού...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Τα μάτια της άνοιξαν αργά και βασανιστικά. Ένα πολύ δυνατό φως ήταν το πρώτο που αντίκρισε. Ένα λευκό φως που έφτανε στις κόρες των ματιών της δίνοντας στην όρασή της ένα πρώτο σοκ συστολής. Ύστερα ένιωσε τη δύναμή του να εξασθενεί, να φθίνει σταδιακά και στο οπτικό της πεδίο άρχιζαν να σχηματίζονται χρώματα. Τα πάντα όμως ήταν θολά και ακαθόριστα. Το αμέσως επόμενο ήταν να νιώσει την αίσθηση του σώματός της. Μια διαφορετική και παράξενη αίσθηση του χώρου. Δεν μπορούσε να προσδιορίσει σε ποια θέση βρισκόταν. Αν ήταν ξαπλωμένη, αν περπατούσε, αν στεκόταν. Τίποτα από όλα αυτά. Μετά δεν είχε αίσθηση μήτε του χρόνου.
Λίγο-λίγο το οπτικό της πεδίο καθάριζε μπροστά στα μάτια της. Το θολό τοπίο έγινε πολύ συγκεκριμένο τώρα πια. Ένιωθε το σώμα της να βρίσκεται, κατά κάποιο τρόπο, σε ένα μεγάλο καταπράσινο λιβάδι. Ήταν τόσο όμορφα και τόσο πλούσια τα χρώματα της φύσης που λειτούργησαν στη ψυχή της ιαματικά. Στο κέντρο του τοπίου τα κρυστάλλινα νερά ενός ποταμού χώριζαν τη γη στα δύο. Στο βάθος ίσια μπροστά της έστεκε ένα τεράστιο δέντρο που φαινόταν λες και ο κορμός του να είναι η πηγή του ποταμού. Και πίσω του, ω ένας υπέροχος ουρανός! Εκεί που ενώνονταν με την καταπράσινη γη είχε ένα υπέροχο χρυσοκόκκινο χρώμα. Αυτό του ήλιου που έγερνε στην αγκαλιά της γης. Ένας ήλιος που δεν φαινόταν καθώς ο δίσκος του ήταν καλά κρυμμένος στον όγκο του τεράστιου δέντρου.
Πόσο παράξενα ένιωθε! Μήτε πόνο, μήτε κούραση. Άρχισε να έχει αντίληψη του σώματός της. Ένιωσε τα άκρα της, το κορμί της ολάκερο. Είχε πεντακάθαρα ρούχα που άστραφταν στο φως του ήλιου. Και μια σκέψη οξυδερκή. Όμως γιατί ήταν εδώ; Τι την είχε φέρει εδώ; Ποιος ήταν ο προορισμός της;
Δίπλα της ένιωσε μια άλλη παρουσία! Ήρθε ξαφνικά κοντά της σαν μια αίσθηση αύρας. Γύρισε προς τα δεξιά της. Μια αντρική μορφή άρχισε να καθαρίζει δίπλα της. Ναι, ήταν εκείνος! Ο άνθρωπος που της έσωσε τη ζωή. Εκείνος που της έδωσε άσυλο, με την καρδιά του και το σπίτι του. Ο ώριμος εκείνος άντρας που στάθηκε με σεβασμό και χωρίς απόρριψη απέναντι στον κατατρεγμό της. Ήταν ο άνθρωπος που μπήκε στην καρδιά της για να απαλύνει τον πόνο της. Αυτός που, στα χέρια του, παρέδωσε το παιδί της τη μεγάλη εκείνη νύχτα. Που φρόντισε για το αύριο που ή ίδια δεν ήταν σε θέση να πράξει. Δεν την δίκασε ποτέ, δεν την έκρινε διόλου. Μόνο άνοιξε άδολα την αγκαλιά του χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα για να της προσφέρει άσυλο. Έγινε ασπίδα στο μίσος και την καταστροφή. Ο Έλνταρ!
