Στα χέρια του σοφού δάσκαλου του βασιλείου του Φόριεν, Άλαντ, φτάνει, με ανεξήγητο τρόπο, μια περγαμηνή. Αποκωδικοποιώντας τους στίχους, διαβάζει κάποιες παράξενες αναφορές γεγονότων με έντονο συμβολισμό που έχουν να κάνουν με την αυλή του "Πορφυρού...
Δύο χρόνια είχαν περάσει από εκείνη την άγρυπνη νύχτα που η Αρμάντια πέρασε στο κάλεσμα του φριχτού πλάσματος του Βουνού των σκιών. Δύο χειμώνες κύλισαν από τότε που το σημάδι του Άζερον, που έφερε στο κορμί της ενώθηκε με την ανόσια επιβουλή του καταραμένου Σάγκρος, γιου του Ράνουλφ, παλιού βασιλιά της Κράγια. Δύο φορές, οι τέσσερις εποχές της γης είχαν φέρει το δικό τους κύκλο στο χρόνο από τότε που η τραγική εκείνη νεαρή κοπέλα έφερε στον κόσμο το κοριτσάκι της. Το παιδί της απόγνωσης, της εγκατάλειψης και της προδοσίας. Σε αυτά τα χρόνια όλα άλλαξαν στο Δάσος του Φόριεν. Μια απέραντη λησμονιά έπεσε και σάρωσε τα πάντα γεννώντας το Δάσος της λήθης. Στα δυό αυτά χρόνια η νεαρή Αρμάντια πέρασε το κατώφλι σε άλλους κόσμους, κινούμενη ανάμεσα σε αυτόν που έζησε, ονειρεύτηκε, ερωτεύτηκε και προδόθηκε και σε εκείνον της χθόνιας δύναμης των καταραμένων πλασμάτων που έθρεψε το ανθρώπινο μίσος και ο νοσηρός δόλος. Ζώντας και ισορροπώντας σε αυτούς τους κόσμους στη σκιά του σκοτεινού ακρόπυργου της Κράγια και στέγης του Σάγκρος αλλά και των δικών της χώρων. Στις ασέληνες νύχτες η δίοδος μεταξύ αυτού του κόσμου και χθόνιας κατάρας άνοιγε στο ερειπωμένο και τρομερό κάστρο και εκείνη μπορούσε να επικοινωνεί με το τέρας εκείνο με τις διάφορες μορφές. Μορφές που και η ίδια απέκτησε αλλά που, για έναν παράξενο λόγο, ποτέ δεν έγιναν τρομακτικές, απεχθείς, δαιμονικές σαν εκείνου. Μπορεί να έγιναν σκοτεινές και επιβλητικές, αλλά η φλόγα της καλοσύνης που χαρακτήριζε την καρδιά της Αρμάντια, δεν είχε ποτέ σβήσει. Και αυτό το κρατούσε στα απόκρυφα της καρδιάς της ως μεγάλο θησαυρό στις τελικές της επιδιώξεις.
Το πλάσμα της ζωής της, το δικό της γέννημα, το είχε αφήσει στα χέρια του ανθρώπου εκείνου που της προσέφερε, εκτός από άσυλο και την αμέριστη αγάπη του και συμπαράστασή του. Έναν άνθρωπο που δεν ήταν δυνατόν ποτέ να ξεχάσει όσο η καρδιά χτυπούσε μέσα της. Θυμόταν καλά τις μεγάλες στιγμές εκείνης της νύχτας όταν η ίδια, μέσα στον ορυμαγδό της φωτιάς, του τρόμου, των δυνάμεων του σκότους, άφησε από την αγκαλιά της στα χέρια του, το δικό της παιδί, που δεν θα μπορούσε ποτέ να χαρεί σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Ήταν στιγμές που η δύναμη της μητρότητας θέριευε μέσα της, γαλήνευε την καρδιά της και αποζητούσε το αίμα της. Και έφτασε μια στιγμή που αυτός ο πόθος και προσμονή δεν θα μπορούσε να πάρει άλλη αναβολή.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
