Το Δάσος της λήθης

Κεφάλαιο 27: Αλήθειες που γίνονται γνωστές

 "Αρμάντια είναι το όνομά μου, κόρη του Ιγκόρ και της Ρέυντα, παραμάνα μου η Μπρέντα... κάτι σου λένε αυτά τα ονόματα έτσι δεν είναι;"

Ακόμα στα αυτιά του ηχούσαν τα λόγια της! Τα λόγια που του είπε μπροστά του, σε εκείνη την τόσο παράξενη εμφάνισή της. Αλήθεια δεν περίμενε ποτέ να συναντήσει μια γυναίκα σε μια τέτοια εμφάνιση. Είχε τόσα ακούσει και τόσα διαβάσει για γυναίκες αμαζόνες, για βασίλισσες που υπερασπίστηκαν τη γη τους με το σπαθί στο χέρι. Για μάγισσες που διάβαιναν τα τείχη και τα περάσματα του χρόνου και των κόσμων. Για πλάσματα αλλόκοτα και σκιερά μιας άλλης ζωής. Να που ήρθε η στιγμή στη ζωή του να προσθέσει μια ακόμα εμπειρία.

Από την ώρα που κράτησε στα χέρια του, μαζί με τον Φάρελ, το ημερολόγιο του γέροντα Έλνταρ στο δάσος και από τη στιγμή που, τα αλλόκοτα σκληρά αλλά συνάμα και μελαγχολικά μάτια της, διασταυρώθηκαν με τα δικά του, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Μέτραγε τις ώρες για να κλειστεί στο δικό του κόσμο και χώρο, για να ξεκινήσει να διαβάζει τις σελίδες της εξομολόγησης. Παρά τα χρόνια και τη σοφία του, για πρώτη φορά ένιωθε τέτοια συγκίνηση και αγωνία. Ήξερε ότι πλησίαζε όλο και περισσότερο σε κάτι πολύ μεγάλο και βαρύ. Κάτι που θα επηρέαζε τις ζωές όλων.

"Είμαι η εκπλήρωση όσων έρχονται Άλαντ, όσων μέλλουν να γενούν στην αυλή του πορφυρού βασιλιά..."

Όχι, δεν μπορούσε να ξεχάσει μια τέτοια κουβέντα. Ανατρίχιασε ξανά καθώς την έφερε πρόχειρη στη σκέψη του. Η εκπλήρωση όσων έρχονται! Να λοιπόν που τα γεγονότα πλησιάζουν να αγγίξουν την αυλή του πορφυρού βασιλιά. Τα λόγια της άγνωστης, για αυτόν, εκείνης γυναίκας, έρχονταν να συνδεθούν με τις γραφές του τραγικού βασιλιά Ράνουλφ. Να που το μακρινό παρελθόν και τα πανάρχαια χρόνια καλούνται να συναντηθούν με το σήμερα. Η "μαύρη βασίλισσα" λοιπόν! Η μορφή καταλύτης των γεγονότων. Όμως γιατί; Γιατί τώρα; Τι ήξερε για εκείνη; Τι έλεγε μέσα του η Αρμάντια; Ποια ήταν; Πως ήταν; Τι κρύβεται στην ψυχή της; Τι κουβαλάει η καρδιά της; Υπάρχει άραγε κάτι φωτεινό μέσα στα σκοτάδια της;

"Μια αλήθεια που στέκει κρυμμένη στα δολερά σκοτάδια του βασιλιά σου εδώ και είκοσι πέντε χρόνια..."

Αυτά της τα λόγια ήρθαν να επιβεβαιώσουν τις υποψίες του. Όσα έλεγε και εκείνα που πίστευε. Η σχέση που έχει ο βασιλιάς Ζάρεκ με το παρελθόν. Πλησίαζε ναι! Όμως ήταν έτοιμος να διαχειριστεί αυτό που θα διαβάσει; Όλα εξωτερικά τού απαντούσαν θετικά. Τον έδειχναν σίγουρο για τον εαυτό του. Άλλωστε ήξερε ότι δεν είχε και άλλη επιλογή. Αυτός ό προσδιορισμός όμως "δολερά σκοτάδια" τον τρόμαζε πολύ. Που πατούσε η ζωή του όλα αυτά τα χρόνια; Προφανώς τίποτα δεν είναι αυτό που ήξερε μέχρι τώρα. Τίποτα δεν έχει σχέση με την πραγματική αλήθεια.