Bir Adamın Günlüğü

Unutma! Unutmayacaksın!

Sanırım mutlu olma vakti. Sigaraya katılan anlamların artık son bulması gerek. Dumana anlatılan hayallerin yolu mutluluk olmalı. Akşamları ıslanmamalı artık yanaklar. Kağıtların başında hıçkıra hıçkıra durmadan ağlamaya son vermeli. Duvara olan kinin bitmesi gerek.

Unutma! Unutma, unutmayacaksın. Dar gelen sokakları. Yürüyen binaları. Yağan yağmurda sırılsıklam kalıp, ağladığını kimse anlamadı diye sevindiğini, gecelerini geçirdiğin o sonsuzluğu, ölümü hissettiğin anları unutma. Yanında olanları, dertlerini soranları, kederine ortak olanları unutma. Arkanda olanları, dertlerine hiç acımadan seni ölümün sonsuzluğuna bırakanları, kederlerini hüzne boğanları da unutma.  Göz yaşlarını yaralayanları kazı belleğine. 

Derin bir nefes al. Aşık olmayı dene. Yeniden. Düşmüşken. Bitmişken. Tükenmişken. Acıya tiryaki bir bedene sahipken. Ölümüne ölümü severken. Nefesi ver. Aşık olmayı dene. Dokunmadan. Sessizce. Fısıldayarak haykır sevdiğini. Kağıtlara artık güzel şeyler yaz be ciger. Bu arada uyku ne güzel şeymiş. Hayallerine aşıkken uyumak...

Dip Not: Günlük  Bir Roman' a benzemek üzereyken adamın günleri değişti.